Πριν κηρύξει το τέλος της κρίσης και την αρχή της κανονικότητας, η κυβέρνηση θα όφειλε να αντλήσει ορισμένα διδάγματα από το ομόλογο που εξέδωσε. Ενα πρώτο και βασικό δίδαγμα, για παράδειγμα, είναι πως η χώρα μας είναι η μοναδική στην ευρωζώνη που πληρώνει τόσο ακριβά το δανεικό χρήμα. Παρελθόν η κρίση αποτελεί για την Πορτογαλία και την Ισπανία, όχι δυστυχώς για την Ελλάδα.

Ενα δεύτερο δίδαγμα είναι ότι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις φέρνουν τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ο Πρωθυπουργός διακήρυττε ότι οι αγορές θα χόρευαν με τα νταούλια και τους ζουρνάδες που θα έπαιζε ο ίδιος. Οχι μόνο δεν χόρεψαν ποτέ, αλλά δεν επιτρέπουν καν την είσοδο στο πάρτι του φθηνού χρήματος που απολαμβάνουν μηδεμιάς εξαιρουμένης όλες οι χώρες του ευρώ.

Το ίδιο κοστοβόρος είναι και ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας. Προκειμένου να πείσει τους πολίτες ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που βιώνουν, η κυβέρνηση πλειοδοτεί σε παροχές και υποσχέσεις. Είναι όμως ακριβώς αυτή η πλειοδοσία που μπαίνει καθημερινά στο μικροσκόπιο των αγορών ως δείκτης αξιοπιστίας της χώρας. Από τον δείκτη αυτόν θα εξαρτηθεί το εάν η ελληνική οικονομία θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών για να επιστρέψει στις ράγες από τις οποίες την έβγαλε η κρίση.

Ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί είναι πολύ μακρύς ακόμη. Η κυβέρνηση θα έπρεπε να το γνωρίζει και χωρίς την έκδοση του πανάκριβου ομολόγου.