Πραγματικό γεγονός αν και, πλέον, κυκλοφορεί ως ανέκδοτο. Πάμε δεκαπέντε χρόνια πίσω, τότε που η ελληνική σοουμπίζ ήταν στα ντουζένια της και τα νυχτερινά μαγαζιά με το ζόρι έκαναν ένα ρεπό την εβδομάδα. Παρ’ όλα αυτά, σταρ του τραγουδιού δεν κατόρθωνε να μαζέψει στο κέντρο όπου εμφανιζόταν το κοινό που ο ίδιος πίστευε ότι τον ακολουθούσε. Ετσι, κάθε τόσο, ακυρώνονταν παραστάσεις λόγω έλλειψης θεατών. Η δε συνήθης δικαιολογία σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι, τάχα, ο καλλιτέχνης έπαθε ίωση, είχε αρχίσει πλέον να «βρωμάει» ομολογία αποτυχίας. Ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων επιστρατεύθηκε να διαχειρισθεί την κρίση ακόμη και με προσωπικά τηλεφωνήματα σε δημοσιογράφους. Ανθρωπος με χιούμορ όμως, προσπαθούσε να περισώσει, τουλάχιστον, την επαγγελματική του αξιοπρέπεια. Ελεγε λοιπόν: «Το μαγαζί δυστυχώς δεν θα ανοίξει το Σαββατοκύριακο. Επαθε ίωση. Οχι, όχι ο τραγουδιστής. Το κοινό».

Το θυμήθηκα με αφορμή την πρόσληψη από το υπουργείο της σύμβουλου Διαχείρισης Επικοινωνίας για τη μεταρρύθμιση της Πρωτοβάθμιας Υγείας. Φαντάζομαι ότι η κυρία που στα σόσιαλ μίντια δηλώνει freelancer δημοσιογράφος θα έχει όλα εκείνα τα τυπικά, αν μη τι άλλο, προσόντα που θα δικαιολογούν τις ύψους δύο, σχεδόν, χιλιάδων ευρώ τον μήνα αποδοχές της. Για ένα πρότζεκτ που μόνο ως επική αναπαράσταση του ενδόμυχου μπορείς να το περιγράψεις. Υπάρχει βέβαια και πιο επιθεωρησιακός τρόπος να πεις ότι η Πρωτοβάθμια Υγεία δεν λειτουργεί επαρκώς διότι δεν είναι καλά ενημερωμένος ο κόσμος. Το τραγούδι «Δεν φταίει κανείς, φταίν’ οι καρδιές που δεν αντέχουν στον καιρό, φταίει ένα αίσθημα σε στυλ τουρκομπαρόκ». Γιατί δηλαδή, μόνο η κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου θα χρησιμοποιεί λανγκάζ επιθεώρησης όταν λέει ότι υπάρχουν πολλά ράντζα στα νοσοκομεία διότι τώρα πηγαίνει κόσμος που δεν πήγαινε πριν; Θα μου πείτε ότι εδώ θα δαπανηθούν 400.000 ευρώ για να διαφημιστεί το μετρό Θεσσαλονίκης που, απλά, δεν υπάρχει.