Ο Καμμένος έχει απασφαλίσει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι βουλευτές του φεύγουν προς τα εκεί. Ο Θεοδωράκης κατηγορεί τους δικούς του πρώην πως σκότωσαν το Ποτάμι – και μιλά για τραύματα στη δημοκρατία, «γιατί ο θεσμός της αντιπροσώπευσης είναι ιερός». Οι αρχηγοί, λοιπόν, των δύο κομμάτων που εξαϋλώθηκαν μέσα στην ομίχλη που σκεπάζει το Τριεθνές των Πρεσπών, θέτουν ένα ζήτημα, το οποίο στα χρόνια της κρίσης εξελίσσεται σε επιθετικό καρκίνωμα για τα κομματικά σώματα: τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του έθνους που αφήνουν τους σχηματισμούς με τους οποίους εξελέγησαν για άλλους. Σύμφωνα με την οπτική Θεοδωράκη, «θα έπρεπε να θεωρούμε αδιανόητο να εντάσσονται κάποιοι σε άλλα κόμματα στην ίδια κοινοβουλευτική περίοδο. Μπορούν να παραιτηθούν, να θέσουν υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές και να γίνουν βουλευτές». Ο αντίλογος θέλει τις έδρες να μην είναι κτήματα των κομματικών επιτελείων, αφού οι πολίτες ψηφίζουν πρόσωπα. Προκύπτει, έτσι, μια εύλογη απορία: τελικά, εξέλεξε το κόμμα τον βουλευτή ή ο βουλευτής το κόμμα;

50 – 50

Σύμφωνα με μια εβδομαδιαία διαδικτυακή έρευνα που κάνει η Prorata για την «Athens Voice», στο ερώτημα εάν «ο βουλευτής πρέπει να παραδίδει την έδρα του στην περίπτωση που επιθυμεί να αλλάξει κομματική στέγη κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής θητείας» το 73% των συμμετεχόντων απαντά πως οφείλει να την παραδίδει. Και το 22% πως δεν πρέπει. Αρα, η πλειονότητα αντιμετωπίζει την έδρα ως κεκτημένο του εκάστοτε κόμματος. Οσοι, όμως, έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα – κυριολεκτικά και μεταφορικά – κυνηγώντας τον σταυρό παραδέχονται ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Η εκλογή, δηλαδή, κάποιου δεν είναι αποτέλεσμα είτε μόνο του λογοτύπου του κόμματος με το οποίο κατεβαίνει είτε αποκλειστικά των προσωπικών του θέλγητρων. Ενας έμπειρος κοινοβουλευτικός έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αναλογία είναι 50 – 50. «Κατά το ήμισυ εκλέγεσαι χάρη στο κόμμα σου και κατά το υπόλοιπο μισό εξαιτίας του εαυτού σου». Μεταξύ μας, πάντως, στην περίπτωση των δυο παραπάνω κομμάτων και των πρώην βουλευτών τους μάλλον ισχύει η παροιμία, «του κόκορα τ’ αβγό δε βγάζει περιστέρι»