Πολύ ανησυχητικές είναι οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στις Ενοπλες Δυνάμεις. Δείχνουν πέραν πάσης αμφιβολίας μια πρωτοφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να τις θέσει υπό ένα διαφορετικό είδος ελέγχου. Οχι αυτό που το Σύνταγμα προβλέπει και επιβάλλει, αλλά εκείνο που τις μετατρέπει σε όργανο ενός νεοπαγούς κομματικού κράτους, εν προκειμένω δε αποδεδειγμένα αδίστακτου. Και αυτό έχει τεράστια σημασία. Πρώτο (πολύ) κακό σημάδι είναι το γεγονός ότι οι εξελίξεις στις ΕΔ είναι ευθέως και απροσχημάτιστα απότοκες των πολιτικών εξελίξεων. Αμέσως μετά την έξοδο Καμμένου από την κυβέρνηση, το ΚΥΣΕΑ τοποθέτησε ως νέο υπουργό Αμυνας τον, έως τότε, εν ενεργεία αρχηγό ΓΕΕΘΑ Αποστολάκη. Η κίνηση αυτή από μόνη της θολώνει αγρίως την απαραίτητη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα πολιτικά παιχνίδια και την απρόσκοπτη λειτουργία των ΕΔ. Η μεταπήδηση Αποστολάκη από τον ρόλο της φυσικής σε εκείνον της πολιτικής ηγεσίας τον θέτει de facto αμέσως «απέναντι» από την ιεραρχία, κυρίως ως προς την κρίσιμη παράμετρο της αξιοκρατικής επιλογής προσώπων στις επιτελικές θέσεις των τριών Οπλων.

Υπηρετώντας πλέον όχι ως αξιωματικός την πατρίδα αλλά ως πολιτικός την κυβέρνηση και το κόμμα, ο Αποστολάκης λειτούργησε ήδη με αυτό το κριτήριο. Το γεγονός όμως ότι ήταν πριν από λίγες ακόμα ημέρες αρχηγός ΓΕΕΘΑ του επιτρέπει να έχει την επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ασκεί, πλέον, ουσιαστικά και τους δύο ρόλους. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:

πρώτον, ότι οι ανώτατοι αξιωματικοί «χωρίζονται» πλέον με νέο αποκλειστικό κριτήριο σε «ημετέρους» και «μη». Η αξιοκρατία πάει περίπατο, όπως και η ευθυκρισία που σχετίζεται με τις ανάγκες της Αμυνας αφού, πλέον, οι ανάγκες της κυβέρνησης και του κόμματος είναι εκείνες που μετράνε. Οι επιπτώσεις φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Αμέσως μόλις ο Τσίπρας κατάφερε να ελέγξει την κυβερνητική κρίση, το ΚΥΣΕΑ προχώρησε σε έκτακτες κρίσεις που, όπως εξόφθαλμα εκ του αποτελέσματος προκύπτει, έγιναν με στόχο την απόλυτη υπαγωγή της ηγεσίας στον υπουργό. Το μεγάλο θύμα υπήρξε ο Στρατός Ξηράς: η αποστρατεία Στεφανή υπήρξε καίριο πλήγμα, απολύτως αναιτιολόγητο με «κανονικά» κριτήρια, κάτι που το γνωρίζουν και, φανερά ή κρυφά, το ομολογούν άπαντες. Συνοδεύθηκε, δε, από την ανάδειξη σε αρχηγό ΓΕΣ ενός αξιωματικού που, αν μη τι άλλο, είναι δεδομένο ότι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας για την άσκηση τόσο απαιτητικών, εξαντλητικών καθηκόντων. Σε αυτά δεν μπορεί παρά να προστεθεί και το γεγονός ότι ο ίδιος ο νυν υπουργός παρουσίασε επίσης προβλήματα υγείας στο αμέσως προηγούμενο διάστημα, την εποχή που ήταν ακόμα αρχηγός ΓΕΕΘΑ.

Δεύτερον, σημαίνει ότι ο Αποστολάκης θα παρεμβαίνει πια ευθέως και στο αμιγώς επιχειρησιακό σκέλος – κάτι που δεν είναι καθόλου παρήγορο όταν αφορά κάποιον ο οποίος μόλις πριν από λίγες ημέρες απείλησε να συντρίψει… ελληνικό έδαφος με τη διαβόητη δήλωσή του περί βραχονησίδων. Και γιατί επιμένει σε εξωπραγματικές, χωρίς λογική, δηλώσεις στα ελληνοτουρκικά;

Οι έκτακτες κρίσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία ότι επιχειρείται να «αλωθεί» πλήρως (και) το στράτευμα από την κυβέρνηση και το κόμμα, με αποκλειστικό στόχο να χτιστεί ένας συμπαγής προσωποπαγής μηχανισμός Αποστολάκη – Τσίπρα. Ετσι, με δεδομένη και την εγγύτητα των εκλογών, πέραν των δραματικών επιπτώσεων που έχουν όλα αυτά στην ίδια την Αμυνα της Ελλάδας, ένα ακόμα εξαιρετικά ανησυχητικό ερώτημα εγείρεται: μια κυβέρνηση που, μην ξεχνάμε, δεν κρύβει τη λατρεία της στον Μαδούρο και ήδη χρησιμοποιεί χωρίς ίχνος δισταγμού τη Δικαιοσύνη, τι έχει σκοπό να κάνει με τις ΕΔ όταν προχωρά σε τέτοιου είδους και κλίμακας πρωτοφανή πολιτικοποίησή τους;