Τώρα που ψηφίστηκαν οι Πρέσπες (όπως ψηφίστηκαν…) περιμένουμε όλοι το επόμενο βήμα.

Η κυβέρνηση, που έχει το πρόβλημα και θέλει να το ξεχάσουμε, κάνει το παγόνι και μοιράζει πενηντάρικα.

Η αντιπολίτευση, που δεν έχει λόγο να κάνει το παγόνι μαζί με την κυβέρνηση κι ούτε έχει πενηντάρικα να μοιράσει, τι θα κάνει;

Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει.

Μόνο ο πρεσβευτής Πάιατ είχε την καλοσύνη να μας ενημερώσει ότι αισθάνεται ήσυχος διότι η αντιπολίτευση «θα προχωρήσει παρακάτω».

Κάτι σαν «παιδιά, η παράσταση έληξε. Διαλυθείτε ήσυχα!».

Δεν ξέρω πού σπούδασε δημοκρατία ο πρεσβευτής αλλά στη δημοκρατία που ξέρω εγώ τα ζητήματα κλείνουν στις κάλπες.

Υποθέτω λοιπόν ότι και οι Πρέσπες στις κάλπες θα κριθούν. Και ότι οι ψηφοφόροι είναι εκείνοι που θα πουν στην αντιπολίτευση αν «θα προχωρήσει παρακάτω» και πώς θα προχωρήσει.

Υποθέτω επίσης ότι η αντιπολίτευση θα παρουσιάσει σύντομα και επισήμως ένα σχέδιο για να περιορίσει τη ζημιά, να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της συμφωνίας και να μπει ανάχωμα στην ήττα.

Για να προστατευτεί η ελληνική Μακεδονία, με λίγα λόγια. Και να κατευναστεί η οργή του κόσμου, ή έστω να στραφεί μόνο εναντίον των υπαιτίων.

Αν δεν το επιτύχει, τα πράγματα είναι δυσοίωνα.

Διότι κανείς δεν θα διαλυθεί ήσυχα. Το ρήγμα υπάρχει. Το τραύμα υπάρχει. Η πληγή δεν θα επουλωθεί με γιατροσόφια. Ούτε θα ξεχαστεί.

Κορυφαίοι παράγοντες της αντιπολίτευσης εκφράζουν μάλιστα την ανησυχία τους μήπως το αίσθημα ήττας και εγκατάλειψης από τον πολιτικό κόσμο οδηγήσει στη Μακεδονία σε φαινόμενα «καταλανοποίησης» ή Λέγκας του Βορρά.

«Αλήτες, προδότες, πολιτικοί» φώναζαν την περασμένη Κυριακή στην Τούμπα.

Είναι υποχρέωση της αντιπολίτευσης να γεφυρώσει το ρήγμα. Να δείξει ότι οι πολιτικοί δεν είναι όλοι «αλήτες», ούτε όλοι «προδότες». Να ενώσει το εθνικό σύνολο που δίχασαν η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της.

Αλλά αυτό φυσικά δεν θα το πετύχει βάζοντας το κεφάλι στην άμμο, ούτε λέγοντας «ουφ, πάει πέρασε», ούτε βγάζοντας αναστεναγμούς ανακούφισης επειδή το Σκοπιανό δεν έκατσε στη βάρδιά της.

Θέλει σχέδιο. Θέλει έμπνευση. Θέλει ευθύτητα.

Χρειάζεται να μιλήσει στις ψυχές των ανθρώπων που αισθάνονται προδομένοι, τσαλακωμένοι, εγκαταλελειμμένοι. Να τους προσφέρει πολιτική συμπαράσταση και εθνική σιγουριά.

Αυτό πρέπει κάποιος να το κάνει. Η κυβέρνηση στη Μακεδονία είναι ήδη χαμένη, εκτεθειμένη και απαξιωμένη. Φοβούνται και να κυκλοφορήσουν.

Συνεπώς η αντιπολίτευση δεν μπορεί να το αποφύγει.

Είτε θα το κάνει εκείνη προσφέροντας μια πραγματική εθνική υπηρεσία.

Είτε θα το κάνει κάποιος άλλος.

Και ξέρετε πού πάει το μυαλό μου.