Αν πρέπει να πιάσει το νήμα από κάπου κανείς, θα το έπιανε από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε να εμφανίζεται δειλά δειλά στις οικογενειακές φωτογραφίες των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών ως επισκέπτης. Από τότε ήταν σαφές πως ο επισκέπτης είχε φιλοδοξίες εισβολέα και πως η ελληνική Κεντροαριστερά για τον Τσίπρα δεν ήταν ένας χώρος πολιτικής ώσμωσης, αλλά το μικρό ψάρι με τον ίδιο στον ρόλο του καρχαρία.

Μια φωτογραφία μπορεί να τσιτώσει τα νεύρα, ας πούμε της ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής, αλλά σπάνια φέρνει πολιτικά αποτελέσματα. Υποτίθεται ότι αυτά θα τα έφερνε η Συμφωνία των Πρεσπών. Κι αυτό δεν ήταν κρυφό σχέδιο ή, αν ήταν, έγινε διακηρυγμένη φιλοδοξία: ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας που δήλωνε σε συνέντευξή του στην «Αυγή» πως η λίμνη θα γινόταν «ο καταλύτης για τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων» – όπου συμπόρευση σε αυτή την περίπτωση είναι το άλλο όνομα της απορρόφησης.

Μεταγραφές

Επιτυγχάνεται ο στόχος; Υπάρχει περίπτωση να πανηγυρίσει η «Αυγή» σύντομα τη «συμπόρευση» με έναν επικό τίτλο; Ενδεχομένως να είναι νωρίς ακόμη για να γίνει ταμείο. Τα σημάδια, πάντως, δεν είναι ενθαρρυντικά. Οι «συμπορευόμενοι» πάσχουν και αριθμητικά αλλά και ως πολιτικά μεγέθη. Απουσιάζει επίσης το στοιχείο της έκπληξης – η μεταγραφή που θα έκανε τα βλέμματα να στραφούν πάνω στο νέο απόκτημα, δίνοντας την αίσθηση ενός πραγματικού ρήγματος στην Κεντροαριστερά.

Ο Γιάννης Ραγκούσης, ας πούμε, ήταν υπουργός και υποψήφιος αρχηγός της Κεντροαριστεράς. Αλλά δύσκολα θα αποκτούσε το στάτους της μεταγραφικής βόμβας κάποιος που έγινε πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ από την επομένη κιόλας της ήττας του στις εσωκομματικές εκλογές και ακόμη περισσότερο κάποιος που αποκήρυξε το πολιτικό του παρελθόν με τη δήλωση ότι έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου με το ζόρι. Εκπληξη δεν αποτελεί ασφαλώς ούτε ο Σπύρος Δανέλλης (φωτογραφία). Αλλά ούτε και ο Νίκος Μπίστης που πηγαίνει από το ένα κόμμα στο άλλο με το επιχείρημα ότι δεν είναι ο ίδιος που αλλάζει, αλλά οι άλλοι.

Ρουθούνια

Η συριζαϊκή εκστρατεία της κατάληψης μοιάζει από αυτήν την άποψη να έχει σκαλώσει. Κι έχει σκαλώσει επειδή το καθένα από αυτά τα πρόσωπα δεν φαίνεται να εκπροσωπεί κάτι περισσότερο από τον εαυτό του. Ακόμη και στην περίπτωση του Ραγκούση, δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι οι 5.084 ψήφοι που μάζεψε στον πρώτο γύρο των εκλογών για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς κάνουν «κοινό Ραγκούση». Υπάρχει μήπως «κοινό Θεοχαρόπουλου;». Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να μετρηθεί το κοινό κάποιου που έχει κάνει τη λουδοβίκεια δήλωση «όταν διαγράφεις τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, σημαίνει ότι διαγράφεις τη ΔΗΜΑΡ».

Σε κάθε περίπτωση, η εκδήλωση Παπαδημούλη έδειξε και τα όρια της συριζαϊκής εκστρατείας στις κεντροαριστερές χώρες. Γιατί μπορεί στα ρουθούνια του φιλοκυβερνητικού Τύπου να έφτασε «άρωμα ΠΑΣΟΚ» από την αίθουσα του ξενοδοχείου Τιτάνια. Είναι όμως ένα ζήτημα πόσο ΠΑΣΟΚ μυρίζουν πια ο Στέφανος Τζουμάκας και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Ή πόση ναφθαλίνη.

…ο θείος

Τι σημαίνει «συμπόρευση προοδευτικών δυνάμεων» πρακτικά; Να κάνουν ο Δημήτρης Τζανακόπουλος με τον Ραγκούση και τον Δανέλλη κοινή εξόρμηση στην Κρήτη. Είναι κάτι που θα γίνει αύριο, Πέμπτη. Το ενδιαφέρον εδώ είναι η χημεία της δύναμης. Τι είδους χημική αντίδραση κάνουν ένα μέρος ΣΥΡΙΖΑ και δύο μέρη Κεντροαριστερά; Μένει να φανεί. Μένει να φανεί εάν η χημεία θα συγκινήσει το ευρύτερο ακροατήριο του νησιού. Ή εάν οι Κρητικοί θα κοιτάζουν το τρίο και θα βλέπουν έναν θείο που πήρε από το χέρι δύο παιδιά και τα περιφέρει. Πώς θα το έλεγαν στην Κρήτη; Εναν μπάρμπα και δύο κοπέλια…