Από τον «Ερωτόκριτο» στον Αγγελόπουλο

^«Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τρία δόγματα, με τρεις φράσεις αποφθεγματικές: “από την αρχαία ελληνική μουσική δεν σώθηκε τίποτε”, “κατά τη βυζαντινή περίοδο, επί 1.100 χρόνια δεν παρήχθη κοσμική μουσική. Οι δε Βυζαντινοί δεν χρησιμοποιούσαν όργανα” και “οι Βυζαντινοί δεν είχαν ποτέ διανοηθεί να πάνε στο θέατρο ή να έχουν την παραμικρή σχέση με την αρχαία παιδεία”». Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το εισαγωγικό του σημείωμα στο τελευταίο τρίτομο έργο «Η ιστορία της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής μουσικής» (Victory Entertaiment) του συνθέτη και μουσικολόγου Χριστόδουλου Χάλαρη, ο οποίος πέθανε χθες σε ηλικία 72 ετών. Σε αυτό τον όγκο εργασίας που κατέθεσε αποδεικνύει ποια πραγματικά είναι η θέση του σπουδαίου δημιουργού. Με αφορμή το έργο αυτό είχε πει στην υπογράφουσα: «Εχουμε μεγάλη μουσική παράδοση, με πάνω από 250.000 μουσικά χειρόγραφα, άπαιχτα έργα που βρίσκονται τόσο στις βιβλιοθήκες του Αγίου Ορους όσο και στις ευρωπαϊκές, όπως αυτή του Βατικανού». Εκτιμάται, όπως λέει ο ίδιος, ότι το 92% της αρχαίας ελληνικής γραμματείας κάηκε από τον στρατό του Μωάμεθ. «Αφαιρέθηκε έτσι σημαντική επιστημονική και φιλοσοφική γνώση από την ανθρωπότητα».