Τoν είχαμε αδικήσει τον Πρωθυπουργό μας, κι εμείς και διάφοροι φιλελεύθεροι ευρωπαίοι σχολιαστές. Δεν είναι ο μόνος στην Ευρώπη που στηρίζει με νύχια και με δόντια τον Μαδούρο. Την ίδια γραμμή έχει ολόκληρο το κόμμα με τον παραπλανητικό τίτλο «Ευρωπαϊκή Αριστερά». Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτοί δεν κυβερνούν. Και είναι πράγματι ιδιαίτερα τρομακτικό ΚΑΙ να κυβερνάς ΚΑΙ να στηρίζεις τον Μαδούρο. Κοιτάξτε παραδείγματα χωρών: Κίνα, Ρωσία, Τουρκία, Κούβα, Συρία, Νικαράγουα. Και Ελλάδα.

Τούτων λεχθέντων, η ανακοίνωση της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» παραμένει μνημειώδης. Η Εκτελεστική της Επιτροπή καταγγέλλει την απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, «που υποκινήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση Τραμπ». Χαρακτηρίζει περίπου υποδειγματικές τις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αναγνωρίζει τον Μαδούρο ως τον μόνο νόμιμο πρόεδρο της χώρας. Καλεί όλους τους «ειλικρινείς δημοκράτες» να κάνουν το ίδιο. Και δεν λέει λέξη, ούτε μία λέξη, για τη βία, για τη διαφθορά, για τη φτώχεια, για την πείνα.

Ο βρετανός βουλευτής Κρις Γουίλιαμσον, δεξί χέρι του Τζέρεμι Κόρμπιν, χαρακτηρίζει κι αυτός τις εκλογές στη Βενεζουέλα «από τις πιο διαφανείς της ιστορίας». Προχωράει όμως ένα βήμα παραπάνω. Οι άνθρωποι στη Βενεζουέλα δεν πεινάνε πραγματικά, είπε σε μια εκπομπή του BBC. Τα σχετικά ρεπορτάζ είναι στημένα. Ο κόσμος θα πεινάσει αν ξεσπάσει ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος τον οποίο υποκινούν η Τερίζα Μέι και ο Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι εύκολο να ξεγράψουμε συλλήβδην την Αριστερά εξαιτίας αυτού του συλλογικού ατιμωτικού σόου. Αλλά θα ήταν άλλο ένα ψευδές «τέλος της Ιστορίας». Γιατί αριστερός είναι και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο Πέδρο Σάντσεθ, που πρωτοστατεί στην εκστρατεία εναντίον του τυράννου. Πολύ πιο αριστερός από το πάλαι ποτέ ισχυρό Podemos, που στην καλύτερη περίπτωση κρατάει ίσες αποστάσεις. Και πώς να κάνει διαφορετικά, όταν οι ηγέτες του πηγαινοέρχονταν στη Βενεζουέλα και δεν έδωσαν ποτέ πειστικές απαντήσεις στις κατηγορίες ότι είχαν οικονομικές συναλλαγές με το καθεστώς…

Η κατάρρευση της Βενεζουέλας δεν οφείλεται άλλωστε στην αποτυχία κάποιου σοσιαλιστικού δόγματος. Είναι προϊόν της απληστίας και της βίας. «Η Βενεζουέλα δεν υποφέρει μόνο από ιδεολογία, αλλά από μια ψευδο-ιδεολογία, από έναν “σοσιαλισμό” που ξέχασε την υγεία και την εκπαίδευση, από έναν “λαϊκισμό” που έφερε εμπόρους ναρκωτικών στην εξουσία, και από τη συνήθη απληστία» έγραψε η γνωστή αμερικανίδα συγγραφέας Αν Απλμπομ στη Washington Post. «Η τραγωδία της Βενεζουέλας αποτελεί το τελικό στάδιο μιας συγκεκριμένης μορφής πολιτικής, όπου θα καταλήξουν και πολλοί από τους σημερινούς “αντιφιλελεύθερους δημοκράτες”».

Με τον όρο αυτό έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τον Ορμπαν και την παρέα του. Αλλά η στάση που κρατά απέναντι στον Μαδούρο μια συγκεκριμένη Αριστερά, είτε κυβερνά (ΣΥΡΙΖΑ) είτε θέλει να κυβερνήσει (Εργατικοί του Κόρμπιν) ή είναι καταδικασμένη στην αντιπολίτευση (Die Linke), μας δείχνει ότι ο αντιφιλελευθερισμός είναι κάτι πολύ ευρύτερο.