Πόσο κοστίζει η δημοκρατία

Η δημοκρατία σ’ αυτήν τη χώρα αξίζει όσο μια γκαζόζα στο καφενείο της Βουλής. Πίνεις και πρέπει να ανακουφιστείς; Κάποιος θα σε περιμένει να ψηφίσεις σε μια επιτροπή που δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία. Ή, ακόμα χειρότερα, δεν χρειάζεται να είσαι παρών – ο προεδρεύων ξέρει τη θέση σου, την έχεις πει από πριν. Δεν υπάρχουν διαδικασίες, δεν υπάρχουν μειοψηφίες και πλειοψηφίες. Δεν υπάρχει λογική. Υπάρχει μόνο η ανάγκη για λίγους ακόμα μήνες στην εξουσία. Με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος. Ποιος θυμάται πως το μακρινό 2013, σε μια βραδινή συνεδρίαση της Επιτροπής Δικαιοσύνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου φώναζε πως στις ψηφοφορίες πρέπει να ακούγεται ξεκάθαρα το «ναι» και το «όχι»; Τότε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης βρίσκονταν κανονικά μέσα στην αίθουσα, όμως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν δίσταζε να μιλά για «εικονική διαδικασία» και «ευτελισμό του πολιτεύματος». Αλλαξαν, βέβαια, πολλά από τότε. Οι βουλευτές, οι κυβερνήσεις, οι συνήθειες στο καφενείο – κι άλλαξαν τόσο πολύ, που στη Βουλή πλέον όχι μόνο δεν χρειάζεται να μιλάς, δεν χρειάζεται ούτε να παρίστασαι. Η κυβέρνηση έχει πια μια διαφορετική κοινοβουλευτική πλειοψηφία για κάθε ζήτημα. Μια περνάει τις Πρέσπες, μια άλλη δίνει εμπιστοσύνη, μια καινούργια εμφανίζεται στις επιτροπές – αν εμφανιστεί και δεν πάει προς νερού της. Ενας βουλευτής διαγράφεται από μια αντιπολιτευόμενη κοινοβουλευτική ομάδα και ο Πρωθυπουργός τον υπερασπίζεται από το βήμα της Βουλής σαν να ‘ταν δικός του. Αριστερός υπουργός επιτίθεται σε δημοσιογράφους και φωνάζει πως «τους έχει μόνος του». Κόμματα διαλύονται και ηχογραφημένα πρακτικά βγαίνουν στο μπουγαδοκόφινο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δελφίνοι τσακώνονται δημόσια και τα βρίσκουν ιδιωτικά, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει δύο μέρες να αποφασίσει αν θα καταθέσει πρόταση μομφής ή όχι. Κι όλα αυτά, την ώρα που «εθνοπροδότες» και «μακεδονομάχοι» δίνουν τη δική τους μάχη. Κανείς δεν κάνει πίσω, δεν μιλάει για διαχείριση της επόμενης μέρας της Συμφωνίας. Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Λες και δεν μάθαμε αρκετά από όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια, λες και συνέβησαν σε άλλους ανθρώπους.