Το success story της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στην κολακεία του λαού. Ο Τσίπρας κι ο Καμμένος υπηρέτησαν στην εντέλεια το σχήμα με το οποίο ο Κας Μούντε ορίζει τον λαϊκισμό, ο αγνός λαός κατά της διεφθαρμένης ελίτ και των εντολοδόχων της, των μνημονιακών και των συνεργατών τους, των γερμανοτσολιάδων, των Τσολάκογλου, των προσκυνημένων. Ο δεύτερος μάλιστα, περισσότερο μπρουτάλ, είχε χρησιμοποιήσει ακόμα πιο προωθημένη «ορολογία». Οσους απέκλιναν από τη λαϊκή αντιμνημονιακή νόρμα τούς αποκαλούσε προδότες. Ενδεικτικά, στη συγκέντρωση του κόμματός του της 4ης Μαΐου 2015, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ απάντησε ως εξής στο πλήθος που βροντοφώναζε «προδότες, προδότες»: «Είναι προδότες της χώρας και οι προδότες σ’ αυτόν εδώ τον τόπο δεν έχουν αύριο».

Υστερα, βέβαια, και ο Τσίπρας και ο Καμμένος υπέγραψαν το δικό τους Μνημόνιο, το Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, φρόντισαν όμως να εμφανίζουν τους εαυτούς τους στην «καλή μεριά», παριστάνοντας πάντα τους αντιμνημονιακούς. Οπαδοί της κατασκευασμένης εικόνας για την πραγματικότητα, μάλιστα, ισχυρίζονταν το περασμένο καλοκαίρι ότι είναι οι πολιτικοί που έβγαλαν τη χώρα από τα Μνημόνια. Προφανώς θεωρούσαν ότι οι πολίτες είναι ανόητοι.

Πάντως, χθες, στην Κύπρο, σε ένα χαλαρό πηγαδάκι του Αλέξη Τσίπρα με τον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο έλληνας Πρωθυπουργός ξεφούρνισε την άποψή του για τον λαό – για την πλειοψηφία που φαίνεται ότι διαμορφώνεται γύρω από το Μακεδονικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών η οποία κυρώθηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Ηταν υπέρ της συμφωνίας η πλειοψηφία; ρώτησε ο Μακρόν. Και ο Τσίπρας του απάντησε ότι ήταν υπέρ «η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους».

Εντυπωσιακό. Ο έλληνας Πρωθυπουργός, σε μια συζήτηση που πιθανόν θεωρούσε ιδιωτική, αποκαλεί ηλίθιους όσους αντιτάχθηκαν σε μια κορυφαία επιλογή της εξωτερικής πολιτικής του. Αν προσθέσει κανείς και το ότι θεωρεί εθνικιστές όσους παρευρέθησαν στο συλλαλητήριο κατά της συμφωνίας της 20ής Ιανουαρίου, κατανοεί τη γνώμη που έχει για τον λαό, τον οποίο υποτίθεται τόσο είχε λατρέψει, ο έλληνας Πρωθυπουργός. Οσο του είναι χρήσιμος, εργαλείο των επιδιώξεών του, προσπαθεί κολακεύοντας τις επιλογές του να τον οικειοποιηθεί.

Οταν είναι απέναντι, εκφράζει την απέχθεια και την απαξία του. Η εξοχότης του, η καλά κρυμμένη ελίτ.