Υποστήριξα προσφάτως («ΤΑ ΝΕΑ» 15/12/2019) ότι είναι παράλογο τα δικαστήρια να αποφαίνονται για δημοσιονομικά θέματα που απορρέουν από κρατικές δανειακές συμβάσεις. Απάντησε σ’ αυτό, ουσιαστικά, ο κ. Ν. Ρόζος (εφημ. «ΤΑ ΝΕΑ» 19/1/2019) που ανέφερε ότι, λόγω της διάκρισης των εξουσιών, το έργο της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας δεν αποτελεί άβατο για τα ανεξάρτητα δικαστήρια που (σύμφωνα με τον καθηγητή Βλαχόπουλο) «οφείλουν να ελέγχουν όχι την ορθότητα της δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά τον σεβασμό των διαδικασιών παραγωγής του νομοθετικού και εκτελεστικού έργου με το οποίο αυτή καθορίζεται και την τήρηση των ορίων εκείνων τα οποία, αν το ανωτέρω έργο τα υπερβεί, παραβιάζεται η ουσία των θεμελιωδών δικαιωμάτων». Ας εστιάσουμε λοιπόν στη νομική επιστήμη (παραπέμποντας στις ευφυείς παρατηρήσεις του Ι. Σαρμά, «Οταν ο δικαστής υποκαθιστά τον νομοθέτη», Athens review of books, Ιανουάριος 2019).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή