Ο Ανδρέας Παπανδρέου, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται σήμερα εκατό χρόνια, υπήρξε μια προσωπικότητα που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην ιστορία του τόπου. Και την άφησε με πολλούς τρόπους. Την άφησε ασφαλώς ως ένας πρωθυπουργός που κυβέρνησε τη χώρα επί δέκα και πλέον έτη. Την άφησε και ως ένας οραματιστής πολιτικός που επιχείρησε να προσδώσει στη χώρα του διακριτό στίγμα στον διεθνή χάρτη. Αλλά την άφησε και ως ένας δημοκράτης που με τα προσωπικά του πάθη έδωσε μια άλλη διάσταση στη σύγκρουση ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε και λάθη. Συγχρόνως όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο απολογισμός είναι θετικός. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μνημονεύεται επειδή διαμόρφωσε τη Μεταπολίτευση. Αλλά επειδή στη διαμόρφωση αυτή περιλαμβάνονται δημοκρατικές κατακτήσεις που δεν ήταν καθόλου δεδομένες την εποχή εκείνη. Και περιλαμβάνεται και η οριστική ίαση της πληγής του Εμφυλίου με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τον τερματισμό του διαχωρισμού των πολιτών σε α’ και β’ κατηγορίας.

Η κοινωνική κινητικότητα, η μείωση των ανισοτήτων, η άρση των αποκλεισμών, το τέλος του αστυνομικού κράτους είναι επιτεύγματα που οφείλει να αναγνωρίσει κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου. Οπως οφείλει να του αναγνωρίσει και το γεγονός ότι ένωσε τη Δημοκρατική Παράταξη σε μια στιγμή που οι προοδευτικοί πολίτες αναζητούσαν μια κοινή στέγη. Ολα αυτά συνιστούν μια κληρονομιά που οι σημερινοί διάδοχοι δεν πρέπει να εκχωρήσουν σε κανέναν.