Οι ταχύτατες μεταβολές στη σύνθεση κοινοβουλευτικών ομάδων που επέφερε η συμφωνία των Πρεσπών και οι μορφές συνεργασίας βουλευτών με τη συμπολίτευση δίχως όμως εκείνοι να προσχωρούν σε αυτήν, αποτελούν φαινόμενα που δεν είναι οικεία στην πρόσφατη κοινοβουλευτική ιστορία. Για να κατανοήσουμε αυτές τις εξελίξεις είναι σκόπιμο να έχουμε υπόψη μας τον ευρύτερο ιστορικό χρόνο. Μετά το 1975, ο πλειοψηφικός δικομματισμός αποτέλεσε το κυρίαρχο γνώρισμα στη λειτουργία του πολιτεύματος. Η κρίση κλόνισε, δίχως να ανατρέψει αυτό το μοντέλο. Μία από τις μεταβολές που επήλθαν ήταν ο πολλαπλασιασμός των μικρότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η αποδυνάμωση των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων έφερε ορισμένα από αυτά σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Στον ρου της διακυβέρνησης, αυτά υπέστησαν πίεση, ενίοτε και αποσυμπίεση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή