Υπό το πιεστικό πλαίσιο ενός μικρού εκλογικού ορίζοντα, η επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού στην Αγκυρα είχε μια κύρια, αν και περιορισμένου βεληνεκούς, στόχευση: να επιστρέψει τις ιδιαίτερα επιβαρυμένες, ήδη από την επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο 2017, ελληνοτουρκικές σχέσεις στον – σχετικά ασφαλή – «αυτόματο πιλότο» της σχέσης δύο γειτόνων που οι διαφωνίες τους μπορούν να παραμείνουν υπό έλεγχο· σε μια κατάσταση πραγμάτων όπου η Ελλάδα, ως χώρα-status quo έχει συμφέρον στην προώθηση ενός πλαισίου που θα ενισχύει και θα εμπεδώνει το status quo στο Αιγαίο και θα μειώνει το ενδεχόμενο κρίσης λόγω λάθους, παρεξήγησης ή ατυχήματος απέναντι σε μια Τουρκία που αρέσκεται να υιοθετεί συχνά- πυκνά αναθεωρητική συμπεριφορά έναντι σχεδόν του συνόλου των γειτόνων της. Οι παρατηρήσεις αυτές όσον αφορά στη στοχοθεσία της Ελλάδας δεν περιορίζονται βεβαίως μόνον στον χώρο του Αιγαίου αλλά αφορούν και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου κλιμακώνεται η -ακόμη και εκτός στοιχειωδών κανόνων του διεθνούς δικαίου – παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ