Το Πεδίον του Αρεως ταλαιπωρείται, μαραίνεται και υποβαθμίζεται 15 χρόνια τώρα – για τούτο πολύ χαρήκαμε πριν από λίγους μήνες μόλις μάθαμε ότι το ιστορικό «Αλσος» επρόκειτο επιτέλους να παραχωρηθεί από την αρμόδια Περιφέρεια Αττικής σε επιχειρηματία και να λειτουργήσει. Χώρους που να φιλοξενούν κόσμο ώστε να υπάρξει κίνηση χρειάζεται πρωτίστως το Πεδίον του Αρεως για να αρχίσουν να θεραπεύονται οι πληγές του και να ζωντανέψει.

Χαρήκαμε ακόμα περισσότερο μόλις μάθαμε ότι ο επιχειρηματίας είναι ο Ηλίας Μαροσούλης, που όσοι τον ήξεραν μας διαβεβαίωναν πως πρόκειται για σοβαρό και εκτιμώμενο άνθρωπο, που σέβεται το κοινό, τους καλλιτέχνες, τη δουλειά του. Και ενθουσιαστήκαμε όταν μάθαμε πως η νέα σταδιοδρομία του Αλσους εγκαινιάζεται με τον αγαπημένο γενεών και γενεών Διονύση Σαββόπουλο και τη Λίνα Νικολακοπούλου – τι καλύτερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε; Ανταμειβόμασταν για τις ολιγωρίες της αριστερούτσικης Περιφέρειας, που τέσσερα χρόνια τώρα υποσχόταν πως θα παρέδιδε σε αφιλοκερδείς «συλλογικότητες» το «Αλσος» και το «Green Park», ώστε να γίνει ξανά λειτουργικό το Πάρκο χωρίς την παρέμβαση στου αδηφάγου ιδιωτικού κεφαλαίου.

Ξεκίνησε λοιπόν η λειτουργία του «Αλσους», πήγαμε και χειροκροτήσαμε τον Διονύση Σαββόπουλο και τους φίλους του στην εξαιρετική παράσταση που έχουν στήσει – περιμέναμε πώς και πώς να αρχίσει να λειτουργεί κανονικά και το καφέ, να μπορούμε να πηγαίνουμε και κατά τη κατά τη διάρκεια της ημέρας στο «Αλσος».

Αλλά εδώ και λίγο καιρό ανησυχούμε σοβαρά: τείχος που θα το ζήλευε ο Τράμπ και θα το επαινούσε ο Νετανιάχου υψώνεται γύρω από τον ευρύτερο χώρο του κέντρου, απομονώνοντας εντελώς 2-3 στρέμματα από την πλατεία με το συντριβάνι. Πάνω από τρία μέτρα ύψος, από φτηνιάρικο πλαστικό που παριστάνει το ξύλο και μάταια προσπαθούν να το κρύψουν κάτι αναρριχώμενα, μοιάζει με εκείνα τα ξύλινα φρούρια που βλέπαμε στα καουμπόικα να υπερασπίζεται η λευκή φυλή απέναντι στους αιμοβόρους Ινδιάνους.

Θα το ζήλευαν και θα το επαινούσαν οι διασημότεροι τειχοποιοί της εποχής μας όχι για το κάλλος του, αλλά για την αποτελεσματικότητά του: αυτό που ήταν μέρος της δημόσιας πλατείας κάποτε, με «τραπεζάκια έξω» του «Αλσους», γίνεται περίκλειστος χώρος – σε πλήρη αντίθεση με το ίδιο το κτίσμα που είναι ορθάνοιχτο, όλο τζαμαρίες.

Είναι σαν ο επιχειρηματίας να πήρε ένα κομμάτι του πάρκου και να έφυγε – αντί να αναπτύσσεται το Πεδίον του Αρεως, φτωχαίνει και μικραίνει. Για τούτο παραχώρησαν το «Αλσος» η περιφερειάρχης κ. Δούρου και η αντιπεριφερειάρχης κ. Κυπριανίδου; Να φύγει από την επικράτειά τους αυτό, να γλιτώσει, αλλά να συνεχίσει να καταστρέφεται το υπόλοιπο πάρκο;