Η κυβέρνηση, πολέμια άλλοτε της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, επαίρεται επειδή οι επιδόσεις της ξεπέρασαν τον στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων που έχει τη μνημονιακή υποχρέωση να επιτυγχάνει. Το υπερπλεόνασμα κατέστη αίφνης τεκμήριο αποτελεσματικότητας στην οικονομική πολιτική. Αυτό όμως για το οποίο επαίρεται στην πραγματικότητα η κυβέρνηση, και μάλιστα μια κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή, είναι πως κατάφερε να σφίξει ακόμη περισσότερο τα λουριά ενός ζουρλομανδύα.

Τη σκληρή αυτή πραγματικότητα που δεν αναγνωρίζει η κυβέρνηση, παρά μόνο ο υπουργός της των Οικονομικών με μισόλογα, αναγνώρισε ο Μάνφρεντ Βέμπερ. Και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο ο γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις διάδοχος του Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο της επαναδιαπραγμάτευσης για τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων. Αναγνώρισε στην ουσία πως ο ζουρλομανδύας πρέπει να χαλαρώσει και όχι να σφίγγει ακόμη περισσότερο για να κάνει επιδείξεις φιλολαϊκής πολιτικής οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Η προϋπόθεση, είπε ο ίδιος, είναι να ανοίξουν νέα πεδία για την ανάπτυξη. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη η οικονομική δραστηριότητα από τη μέγγενη της υπερφορολόγησης. Ανάπτυξη σε τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει. Αντίθετα, η οικονομία έχει ανάγκη από μέτρα όπως αυτό της απελευθέρωσης των τραπεζικών λογαριασμών εκείνων των οφειλετών που είναι συνεπείς στην αποπληρωμή των χρεών τους. Θα χρειαστούν ασφαλώς και άλλα τέτοια μέτρα ανακούφισης. Η ελληνική οικονομία πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τον ζουρλομανδύα.