Πορεία στο σκοτάδι

Η Ευρώπη στην πορεία της – όταν ο δρόμος προς τη λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έδειχνε λιγότερο δύσβατος – είναι γεμάτη από μύθους. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για παράδειγμα, κόντεψε να σπάσει ένα τραπέζι σε εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής στο Δουβλίνο, τον Δεκέμβριο του 1984, για να εξασφαλίσει τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ). Ο Νικολά Σαρκοζί είχε ανέβει σε ένα άλλο τραπέζι και χοροπηδούσε βρίζοντας, την ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε πολιτικά άνω – κάτω τη Σύνοδο των Καννών με την απόφαση για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, το φθινόπωρο του 2011. Αρκετοί μύθοι προφανώς συνοδεύουν και όσα διαδραματίστηκαν τον Ιούλιο του 2015 στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, μέχρι να πειστεί ο Αλέξης Τσίπρας να συνυπογράψει το τρίτο Μνημόνιο. Μύθοι που έχουν να κάνουν με την οπτική όποιων εξιστορούν όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις 17 ώρες στο Μπερλεμόν – που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν σερί. Μπορούν, εν ολίγοις, να μιλούν για τους άκαμπτους Ευρωπαίους που έβαλαν στη θέση του τον απείθαρχο ή για τον ηρωϊκό πρωθυπουργό που, αντιστεκόμενος, κάτι κατάφερε να διασώσει πριν συνθηκολογήσει.