Aρπαξε το σασί

Μεγαλοκονομήσαμε, φίλε. Το θέαμα θυμίζει εντατική στημένη σε τσαντίρι. Κράτημα στη ζωή με τεχνητά μέσα, με μηχανική αναπνοή, απινιδωτές και μεταγγίσεις με ληγμένο κέτσαπ. Ζωή εν τάφω. Κι όμως, πάντα, σε αυτή τη φάση της απωλείας, πριν την πτώση έρχεται η κατάπτωση μαζί με την αλαζονεία. Πώς να ξεχάσεις ότι το ίδιο συνέβη με όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών; Θυμάμαι την αυτάρεσκη, χαμογελαστή βεβαιότητα με την οποία ο κ. Καραμανλής αντιμετώπιζε τον ΓΑΠ, λίγο πριν ο δεύτερος του πάρει την εξουσία. Μετά την άνεση του Παπανδρέου και τον ακκισμό του πριν ανέλθει στο άλογο ο κ. Σαμαράς. Κατόπιν την αταλάντευτη βεβαιότητα του κ. Σαμαρά όταν δήλωνε «Εγώ δεν χάνω απ’ τον Τσίπρα». Να, όμως, που και αυτό συνέβη και τώρα ήρθε  κ. Τσίπρας να μπει στη διαδρομή της αλαζονείας, η οποία είναι ο σίγουρος προάγγελος της απωλείας. Τον παρατηρούσα στη Βουλή: είχε πάρει ανεπαισθήτως ύφος από Αντρέα έως Ρισελιέ, πόζα ατράνταχτου ηγέτη, υιοθέτησε φωνή, χειρονομίες και περπάτημα αρχηγού και όλα τα συναφή που παρατηρούνται σε έξαρση λίγο πριν αρπάξει το σασί.