Αν κάτι θα έπρεπε να είχε διδαχθεί η κυβέρνηση αυτά τα τέσσερα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, είναι πως το τραπεζικό σύστημα δεν προσφέρεται για λαϊκιστικά πειράματα. Θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί πως οι τράπεζες δεν είναι αδηφάγοι τραπεζίτες και χρυσοπληρωμένα golden boys, αλλά οι μικροί και μεγαλύτεροι καταθέτες τους. Γι’ αυτούς πρέπει να προστατεύεται πρωτίστως το τραπεζικό σύστημα ως κόρη οφθαλμού.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως ένα υγιές τραπεζικό σύστημα είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη της οικονομίας. Το τραπεζικό σύστημα είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της οικονομίας της αγοράς. Τράπεζες επομένως που είναι φορτωμένες με κόκκινα δάνεια έχουν μειωμένη δανειοδοτική δυνατότητα. Κι αυτό σημαίνει πως καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη η κυκλοφορία του χρήματος που έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις για να αναπτυχθούν, ώστε να δημιουργηθούν με αυτόν τον τρόπο νέες θέσεις εργασίας.

Δυστυχώς, το πάθημα του παρελθόντος φαίνεται να μην έχει γίνει μάθημα. Το τραπεζικό σύστημα υπέφερε από το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015 που ολοκληρώθηκε με το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls. Το σοκ ήταν ισχυρό, οι τράπεζες έχασαν μεγάλο μέρος της χρηματιστηριακής τους αξίας, ενώ σώθηκαν μόνο χάρις στην ανακεφαλαιοποίηση – την τρίτη μέσα σε λίγα χρόνια.

Παρά την πικρή αυτή εμπειρία, η κυβέρνηση δείχνει να παίζει πάλι με τη φωτιά. Αντί, για παράδειγμα, να αντιμετωπίσει με δραστικό τρόπο το φλέγον ζήτημα των κόκκινων δανείων, θέτει σε δοκιμασία με την πολιτική της τα όρια του συστήματος. Παραβλέποντας και πάλι πως το μάρμαρο στο τέλος πληρώνουν πάντα οι φορολογούμενοι.