Ο πόλεμος που χάνουμε

Την ώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έπεφταν πάνω στις εξευτελιστικές για το Κοινοβούλιο καντρίλιες της κυβέρνησης, του Καμμένου και των πρώην του, στο ημίφως περνούσαν λάθρα σχεδόν ειδήσεις του είδους: μόλις το 2040 η Ελλάδα θα επιστρέψει στο επίπεδο ανάπτυξης του 2007. Ή ότι το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει μειωθεί από 800 χιλιάδες ώς 2,5 εκατομμύρια. Θυμόμαστε εξάλλου ότι το ΔΝΤ έχει προβλέψει παρατεταμένη στασιμότητα ώς το 2060 με ρυθμό ανάπτυξης περί το 1% κατά μέσο όρο, ενώ η αντίστοιχη πρόβλεψη της ΕΕ είναι ελάχιστα πιο αισιόδοξη. Η αυθόρμητη αντίδρασή μας σε τέτοιου είδους προβλέψεις είναι συνήθως «ζήσε Μάη μου», ή ότι προβλέψεις είναι μπορεί και να πέσουν έξω. Ατυχώς όμως συμβαίνουν δύο πράγματα. Η μεν δημογραφική πορεία είναι πολύ δύσκολα αναστρέψιμη, η δε οικονομική πρόβλεψη παράγει ήδη αποτελέσματα στο παρόν είτε αφορούν την προσέλκυση επενδύσεων, είτε το ασφαλιστικό, για να πούμε τα προφανή. Και αφήνουμε στην άκρη τις πάντα πιθανές γεωπολιτικές περιπλοκές στην περιοχή μας.