Οι παλιές καλές μέρες

Γιορτάζουμε τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου που βρήκε τη θέση του στον παράδεισο. Ξεχνάμε τους ανίκανους, τους γελοίους, τους ημίτρελους που μας κυβερνούν· ξεχνάμε την ευτέλεια της πολιτικής καθημερινότητας. Καθώς περνά ο καιρός, οι πολιτικοί γίνονται «αείμνηστοι»· το παρόν εμφανίζεται χειρότερο από το παρελθόν. Αλλά όποιος έχει ζήσει τις δεκαετίες του 1970, 1980 και 1990, ίσως μπορεί να δει πέρα από την εξωραϊσμένη εικόνα που φτιάχνουν οι άνθρωποι για τις εποχές της παιδικής τους ηλικίας και της νιότης τους. Στην Ελλάδα ήμασταν βλαχαρέοι: κουκουεδισμός και πασοκοκρατία. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ήταν πιο μορφωμένοι από την αναιδέστατη και αστοιχείωτη παλιοπαρέα που μας κυβερνά: ακόμα κι όσοι είχαν κουτσοσπουδάσει, είχαν νοητικό και μορφωτικό επίπεδο σκυλάδικου. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, αν και φαινόταν πολύ προχωρημένος στα μάτια των χωρικών (έπινε ουίσκι αντί για ρετσίνα, μιλούσε αγγλικά και σκάρωνε λέξεις: αναδόμηση, ετεροχρονισμός, χρονοντούλαπο), είχε μονομερή μόρφωση: σήμερα τα βιβλία, τα άρθρα του και τα συνθήματά του φαίνονται παιδαριώδη. Ο «αείμνηστος» μάζευε γύρω του κόλακες και ανθυπομετριότητες με τους οποίους έχτισε το κατεστημένο, κολακεύοντας και πείθοντας τους Έλληνες ότι έχουν πάντοτε δίκιο.