Βουλε βου κουσέ αβέκ μουά;

Ας υποθέσουμε ότι μέσα στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος με προορισμό την Αγκυρα, δεν ήταν αυτός που ήταν αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου ή, ακόμα καλύτερα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τι θα έκανε ο καθένας από αυτούς τους δυο αν στα τρεις χιλιάδες πόδια τον πετύχαινε το μαντάτο ότι, για το καλωσόρισες, ο Ερντογάν επικήρυξε με 700.000 ευρώ το κεφάλι οχτώ ανθρώπους που ζουν νομίμως στην Ελληνική Δημοκρατία; (Μια στιγμή να κατεβάσω τη μάσκα οξυγόνου, και να φυσήξω το σωσίβιο). Λοιπόν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα ζητούσε από την Δήμητρα ένα σκέτο με παγάκια, θα τα ανακάτωνε λίγο μέσα στο ποτήρι και μετά θα έκανε νόημα με το φρύδι στον πιλότο να κάνει επιτόπου αναστροφή. Το ίδιο θα έκανε κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, χωρίς Δήμητρα και παγάκια αλλά με κάμποσα γαλλικά του τύπου βουλε βου κουσέ αβέκ μουά. Ποιος θα τολμούσε να αποδεχτεί μια τέτοια πρόσκληση; Οχι από φόβο αλλά από σεβασμό σε μια χώρα που μέχρι τότε ήξερε καλά ποιον μπάζει μέσα στο κόκπιτ της.