Τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει…

Οσοι βρέθηκαν την προηγούμενη Κυριακή στον συνήθη τόπο των κεντροαριστερών κεντρικών επιτροπών, το Κάραβελ, διηγούνται μια σκηνή που τους χαράχθηκε στο μυαλό. Η Φώφη Γεννηματά είναι στο βήμα και λέει «δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να λεηλατήσει την παράταξη». Το ακροατήριο από κάτω μοιάζει να δονείται. Η πρόεδρος δεν έχει ξυπνήσει μόνο τα αντισύριζα αντανακλαστικά του, έχει ξυπνήσει και τα αντιδεξιά. Αναμενόμενο, μιας και οι περισσότεροι εκεί φρονούσαν ότι αμφότεροι οι εκπρόσωποι του δικομματισμού εποφθαλμιούν την εκλογική τους δεξαμενή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη, δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει πως ακόμη κι αν εξασφαλίσει ισχυρή αυτοδυναμία θα επιδιώξει τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις. Η πρόταση πάντα απευθύνεται στον προοδευτικό χώρο. Με δυο λόγια, το γαλάζιο κόρτε είναι επίμονο παρά την κεντροαριστερή ρητορική. Και προκαλεί ένα εύλογο ερώτημα: Υπάρχουν, άραγε, σημεία μετεκλογικής σύγκλισης μεταξύ ΝΔ και ΚΙΝΑΛ;