Φαίνεται ότι θα είναι μια από τις ελάχιστες υποσχέσεις, αν όχι η μοναδική, που θα τηρήσει ο Πρωθυπουργός: με τον (πρώην) εταίρο του, θα «πάνε μαζί έως το τέλος», όπως διαβεβαίωνε με διάφορες αφορμές ο ίδιος. Φαίνεται επίσης ότι αυτή η κοινή πορεία έχει διαγραφεί οριστικά και ανεξάρτητα από τη θέλησή του: θα πάνε μαζί έως το τέλος είτε το θέλει είτε όχι.

Οταν κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, ο Πρωθυπουργός έκανε μια επιλογή: να συγκυβερνήσει με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ. Αποδεικνύεται σήμερα ότι η επιλογή εκείνη δεν ήταν πολιτική, αλλά επιλογή ζωής. Το σφιχταγκάλιασμα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους επισφράγισε περισσότερα πράγματα από την ανανέωση της εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού στο πρόσωπο του συγκυβερνήτη του.

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, με άλλα λόγια, βίωσαν τη συγκυβέρνηση με όρους ειδυλλίου. Και τώρα γινόμαστε μάρτυρες μιας ρήξης με χαρακτηριστικά που εκφεύγουν της πολιτικής: δεν είναι τα πολιτικά επιχειρήματα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο μεταξύ των δύο εταίρων, αλλά συμπεριφορές οι οποίες εκκινούν αρνητικά συναισθήματα. Είναι οι εκατέρωθεν βολές, οι απειλές, τα υπονοούμενα.

Οπως συνάγεται από τις διαθέσεις των πρωταγωνιστών, βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή. Στην αρχή μιας ρήξης που θα συνοδεύσει τον Πρωθυπουργό έως το τέλος της θητείας του. Με έναν τρόπο όμως που δεν τιμά ούτε τον ίδιο ούτε την πολιτική ζωή. Αντίθετα, η πολιτική ζωή αμαυρώθηκε από αυτό το ειδύλλιο. Από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία του.