Τα ευρήματα της επιστημονικής μελέτης σχετικά με τον ρόλο και τη συνεισφορά της εγχώριας διεθνολογικής (ακαδημαϊκής και ερευνητικής) κοινότητας στη διαμόρφωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι αποκαρδιωτικά. Η ελληνική διεθνολογική κοινότητα έχει αποδειχθεί διαχρονικά ανεπαρκής όσον αφορά την ικανότητά της να προσφέρει στους διαμορφωτές αποφάσεων το είδος της «γνώσης πολιτικής χρησιμότητας» που θα μεγιστοποιεί την επιτυχία των στρατηγικών που έχει στη διάθεσή της η χώρα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η διεθνολογική κοινότητα δεν κατάφερε να προσφέρει κάποιο πειστικό εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στον αδιέξοδο εθνικιστικό παροξυσμό των πολιτικών δυνάμεων της εποχής για το νεο-εμφανιζόμενο μακεδονικό ζήτημα. Αλλά και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας ήταν η πολιτική ηγεσία της χώρας που διαπίστωνε την ανάγκη εκπόνησης και υλοποίησης μιας νέας στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία, σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη εντός της διεθνολογικής κοινότητας που πρέσβευσε τη συνέχιση της αδιέξοδης πολιτικής αποτροπής, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή