Η ενασχόληση με το Σύνταγμα εγκυμονεί κινδύνους. Αλλοτε αυτοί οι κίνδυνοι ήσαν πολύ πιο χειροπιαστοί. Γράφει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, εκ των πρωτεργατών του Συντάγματος του 1844, στα «Απομνημονεύματά» του: «Αφού με λευτέρωσαν και πήγα στο χαλασμένο μου σπίτι πήγα στη σπηλιά που είναι στο περιβόλι μου να ξανασάνω. Και με το στανιό και ακουμπώντας με το ξύλο έσωσα εκεί. Μου ρίχνουν πέτρες και με χτυπούν και μαγαρισιές ανθρώπινες απάνω μου: Φάγε απ’ αυτές, στρατηγέ Μακρυγιάννη, να χορτάσεις που ‘θελες να κάμεις Σύνταγμα!  Και μ’ ανοίγουν τόσες νέες πληγές από τα χτυπήματα και από τ’ αγκυλώματα… εσάπισα, εσκουλήκιασα. Και ξακολούθαγε αυτό ώς την παραμονή της Σωτήρος. Και ανήμερα με χτύπησαν πολύ. Εμεινα νεκρός. Δεν στανόμουν, ζωντανός είμαι ή πεθαμένος». (Α’, πς’).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή