Ποιος γαβγίζει δυνατότερα;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι προφανής, αν και όχι απαραίτητα σωστή. Η διεθνής κοινοβουλευτική εμπειρία υποδεικνύει ότι δυνατότερα γαβγίζει ο πιο αδύναμος. Εκείνος ωφελείται από την ένταση. Και στατιστικά να το πάρετε, πίσω από κάθε είδους «εκτροπή» από την κάθε είδους «νομιμότητα» (είτε επανάσταση τη βαφτίσετε, είτε πραξικόπημα, είτε εκλογικό αγώνα με όρους κοκορομαχίας) κρυβόταν συνήθως ο πιο αδύναμος. Αυτός ανεβάζει τα ντεσιμπέλ, μπας και συμπαρασύρει τον πολιτικό του αντίπαλο και τον… κατεβάσει στο επίπεδό του, με την πεποίθηση ότι ανάμεσα σε δύο υστερικούς πολιτευτές, εσύ, ο ψηφοφόρος, επιλέγεις τον υστερικό που σου φαίνεται πειστικότερος. Είπαμε όμως. Αυτά συμβαίνουν σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες με μακρά παράδοση στον διάλογο και ανυποχώρητο σεβασμό στον ορθό λόγο. Στα μεσογειακά κλίματα, όπως και στα μεσανατολικά ή στα λατινοαμερικανικά, εκτιμάται περισσότερο η έκλυση τεστοστερόνης από ένα ατράνταχτο επιχείρημα. Ο Σταμάτης Κραουνάκης μάς το είπε τις προάλλες μέσες – άκρες: όσο πιο κατσικίσια «αντρίλα» μεταφέρει ένας πολιτευτής πάνω στο πάλκο ή μέσα στο Κοινοβούλιο, όσο πιο συχνά καταπατάει τα όρια που ξεχωρίζουν τον αρκουδιάρη από την αρκούδα, τόσο και πιο εύκολα πυρπολεί τη λίμπιντό μας. Εάν τα σεξουαλικά μας πρότυπα, εξυπακούεται, είναι βουκολικά και μόνο.