Oh captain, my captain

Η περίπτωση του εκπαιδευτικού Νίκου Γαλάνη είναι μια ευκαιρία να αναδειχθεί για άλλη μια φορά (που, σε αυτήν την περίπτωση, ποτέ δεν είναι περιττή) η σχέση δάσκαλου και μαθητή. Μια πυρηνική σχέση, η πιο σημαντική, κατά τη γνώμη μου, έπειτα από αυτήν με τους γονείς, στη ζωή ενός ανθρώπου. Προσωπικά, είχα την ευλογία της ζωής να περάσω από τα χέρια κάποιων εξαιρετικών «δασκάλων» (πάντα θα αναφέρω τη φιλόλογό μου Κική Παπαπέτρου – Μουρσελά). Σήμερα, τόσες δεκαετίες από τότε που έχω τελειώσει το σχολείο, δεν θυμάμαι συγκεκριμένα κάτι που έμαθα από τον ένα ή από τον άλλον δάσκαλό μου. Τις γνώσεις που μου δίδαξαν ή ακόμη και τις πληροφορίες που έμαθα από αυτούς, μπορεί να τις έχω ξεχάσει ή, το πιθανότερο, να τις έχω καταχωρήσει εντός μου ως δικά μου κεκτημένα. Αυτό που με ακολουθεί πάντα όμως είναι η αγάπη για τη γνώση που διδάχθηκα, το να μη ξεχωρίζω αυτά που μαθαίνω σε σημαντικά και ασήμαντα, ο τρόπος να τα αφομοιώνω και το σπουδαιότερο, η συνείδηση ότι η γνώση είναι απέραντη.