Η κυβέρνηση δεν είδε απλώς μισογεμάτο το ποτήρι του αποτελέσματος της ψηφοφορίας για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το είδε να ξεχειλίζει. Μόνο που η αισιοδοξία αυτή δείχνει αμέσως αυτό που είναι. Η υπερβολή της θριαμβολογίας δείχνει αμέσως πως είναι τεχνητή. Με αυτό το τεχνητό κλίμα ευφορίας, η κυβέρνηση δεν επιχειρεί παρά να αποκρύψει για ακόμη μια φορά την πραγματικότητα.

Και ποια είναι η πραγματικότητα; Το ένα πραγματολογικό στοιχείο είναι πως το άρθρο 3 για το ουδετερόθρησκο του κράτους πέρασε μεν, αλλά με διαρροές από το κυβερνών κόμμα. Το άλλο, πως σκάλωσε η πρόταση για την απευθείας εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό σε περίπτωση αδυναμίας της Βουλής να τον εκλέξει. Μπορεί το πλήγμα να μην αξιολογείται καν από την κυβέρνηση. Είναι όμως σαφές πως η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος δεν είναι πλέον αρραγής. Κι αυτό σημαίνει ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν μπορεί να βασίζεται πλέον στις ψήφους των προθύμων που έδωσαν λευκή επιταγή. Στο εξής θα εξαρτάται και από τις διαθέσεις των βουλευτών του.

Το κυβερνών κόμμα αρχίζει να πληρώνει το τίμημα που κατέβαλαν άλλα κόμματα με δική του ευθύνη. Προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία ενθάρρυνε βουλευτές των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού να το στηρίξουν. Ενθάρρυνε έτσι μια νοοτροπία χαλαρής κομματικής συνείδησης. Και τώρα πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα.