Αν υπήρχε Νομπέλ ψέματος και αυταπάτης θα το είχαμε μονίμως καπαρωμένο. Μόνον τα τελευταία χρόνια, θα το είχαμε πάρει το 2009, με το «λεφτά υπάρχουνε» του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά και πριν, που βαδίζαμε στον γκρεμό και κάναμε ότι δεν το βλέπαμε. Εξίσου το 2010, όταν ήρθε η πτώχευση μα ουδέποτε έκτοτε, κι ας έχει παρέλθει ήδη μία δεκαετία, την είπαμε με το όνομά της. Της δώσαμε διάφορα ονόματα: «Οικονομικό Πρόγραμμα της Ελλάδας», «πρόγραμμα σωτηρίας», «Μνημόνιο». Ομως την αλήθεια ακόμα και τώρα δεν θέλουμε ούτε να την ψελλίσουμε: η Ελλάδα τέθηκε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Βρέθηκε και θα βρίσκεται για πολύ καιρό σε αυτό το καθεστώς. Η ονοματολογία της αυταπάτης έχει και άλλες όψεις: οι ελέγχοντες τη χώρα από το 2010 και μετά έγιναν σταδιακά «τρόικα», «κουαρτέτο», «θεσμοί»: όλα ανώδυνα, χωρίς σχέση με την ουσία τους. Η αλήθεια, οι λέξεις, οι έννοιες που την εκφράζουν, στο πυρ το εξώτερον. Μακριά από μας. Ζούμε το επώδυνο, επιμένουμε να το βαφτίζουμε ανώδυνο. Με τον Τσίπρα ψέματα και αυταπάτες εκτινάχθηκαν: η πτώχευση, και μάλιστα μετά τη ραγδαία επιδείνωση της περιόδου 2015-2019, έγινε λέει το δυνατό χαρτί μας!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή