«Εξοδος» χωρίς κανονικότητα

Το τρίτο Μνημόνιο ολοκληρώθηκε τυπικά τον περασμένο Αύγουστο, αλλά η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να βιώνει τα σημάδια της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης στην οποία εισήλθε, με όρους πλήρους εξάρτησης από τους δανειστές της, το 2009. Δέκα χρόνια μετά, η κρίση δημόσιου χρέους, που άνοιξε την πόρτα στα Μνημόνια, έχει δείξει το πραγματικό της πρόσωπο: την κρίση του παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Αιτία, η αποβιομηχάνιση της χώρας τις προηγούμενες δεκαετίες, η οποία παγιώθηκε στα χρόνια των Μνημονίων λόγω των σκληρών υφεσιακών πολιτικών που εφαρμόσθηκαν. Η συνταγή της πολυετούς και βαριάς λιτότητας, με τιμωρητική διάθεση προς τη χώρα μας από τους πιστωτές, μέσω της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης, περιόρισε τα δημοσιονομικά ελλείμματα και επανέφερε τη δημοσιονομική ισορροπία σε επίπεδο αριθμών. Διεύρυνε, όμως, τις βαθιές ρωγμές στον παραγωγικό ιστό και επιτάχυνε τη διαδικασία αποβιομηχάνισης, η οποία προσέλαβε εκρηκτικές διαστάσεις τη δεκαετία του 1990, ενώ συνεχίστηκε ακόμη και την εποχή τής «ευημερίας», κατά την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, αποτελώντας την κυρίαρχη αιτία της σοβαρότερης μεταπολεμικής κρίσης.