Τα χρόνια του φοιτητικού συνδικαλισμού, θαύμαζα έναν αστέρα του αμφιθεάτρου ο οποίος το μόνο που γνώριζε ήταν μαρξιστικά τσιτάτα. Ηταν επικεφαλής μιας μικρής παράταξης, με μέλη εκείνον και τη φιλενάδα του. Στα μαθήματα δεν πάταγε, αλλά πριν από κάθε φοιτητική συνέλευση ερχόταν κουνιστός και λυγιστός και, πριν εισβάλει στο αμφιθέατρο, έλεγε στη συντρόφισσα αγαπημένη του: «Πάμε να ρίξουμε μπουνιές». Αργότερα, έπαιρνε τον λόγο, παρίστανε ότι είχε πρόταση για τα πάντα και ο λόγος του ήταν οξύς και κόντρα σε όλους, για όλα, αν και ήταν φανερό ότι δεν είχε ιδέα για τα θέματα που συζητιούνταν. Είχε όμως θράσος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή