Υλικά κατεδάφισης

Το ξέρω το σπίτι που κατέρρευσε την περασμένη Κυριακή στο Γκάζι. Και το άλλο που έπεσε δύο μέρες αργότερα στην Πνύκα. Κι εσείς τα ξέρετε. Είναι τα «σπίτια» που πρωτοχαράξαμε στις παιδικές μας ζωγραφιές. Ενα τετράγωνο, μια πόρτα στη μέση και δύο παράθυρα αριστερά και δεξιά. Και ένα «Δ» για στέγη. Οταν τα χεράκια μας σήκωναν και δεύτερο όροφο, του βάζαμε και ένα μπαλκόνι. Τα ίδια ζωγραφίζουν και τα μικρά παιδιά σήμερα (η είσοδος μιας πολυκατοικίας ή η πόρτα ενός διαμερίσματος δεν ζωγραφίζονται) κι ας μην τα ξέρουν. Είναι αυτά τα σπίτια που ενώ υπάρχουν στη συλλογική αστική μας μνήμη κάνουμε τα πάντα για να τα εξαφανίσουμε από την πραγματικότητα. Εμείς οι πολίτες και ιδιοκτήτες τους, το κράτος και οι φορείς με δαιδαλώδεις νόμους και διατάξεις που δημιουργούν προϋποθέσεις για χρονικά μίας προαναγγελθείσας κατάρρευσης. Τα ξέρω αυτά τα σπίτια. Κλειστά, θεοσκότεινα, μαραζωμένα. Τα συναντώ στο Γκάζι, στο Παγκράτι, στου Μετς, στην Κυψέλη, στην Αχαρνών. Βλέπω τα καρφωμένα τους παράθυρα, μαντεύω τις τρύπιες στέγες τους και είναι σαν να ακούω τη βροχή να μουλιάζει και να σαπίζει τοίχους και δωμάτια μέσα στα οποία έζησαν, παθιάστηκαν, ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν άνθρωποι. Ξέρω, από προσωπική εμπειρία, ότι η ανακαίνισή τους είναι πανάκριβη. Η συντήρησή τους κοστοβόρα. Αλλά κι έτσι να τα αφήσεις, κάθε τόσο πληρώνεις πεντοχίλιαρα για άρση επικινδυνότητας. Αν έχουν καταγραφεί ως διατηρητέα – που συνήθως έχουν έπειτα από εκείνη τη μανία κήρυξης διατηρητέων στο τέλος της δεκαετίας του 1980 -, το μόνο που σου απομένει είναι να περιμένεις να καταρρεύσουν μήπως και ανεγερθεί στο οικόπεδο πολυκατοικία. Ξέρω επίσης ότι οι κληρονόμοι, έτσι όπως αθροίζονται από γενιά σε γενιά, μπορεί να φτάσουν τους… 36 (πραγματικός αριθμός). Οτι πολλά από αυτά ανήκουν σε σωματεία, σε υπηρεσίες, σε ενορίες.