«Ο φασισμός φωλιάζει στο νοικοκυρεμένο σπίτι»

Οι προσδοκίες μας διαψεύστηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η γωνιά που ελπίζαμε ότι θα μας περιμένει στον όροφο του εστιατορίου, μεσημέρι Παρασκευής, μόνο ήσυχη δεν ήταν. Το κρασί είχε «φουντώσει» τη συζήτηση στο διπλανό τραπέζι, όπου καθόταν μια μεγάλη παρέα, και η Καίτη Γαρμπή σιγοντάριζε όχι και πολύ διακριτικά από τα ηχεία. Μέχρι να βρούμε τον ρυθμό μας και να αφοσιωθούμε στην κουβέντα μας επιχειρώ – με όχι μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια – να σερβίρω σαλάτα στο πιάτο του Θόδωρου Τερζόπουλου. «Ευτυχώς που επαγγελματικά τουλάχιστον καλούμαι να γράφω κι όχι να σερβίρω», σχολιάζω σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθώ για να έρθει η ατάκα από τον συνδαιτυμόνα μου, που έδωσε και την αφορμή να πατηθεί το rec στο κασετοφωνάκι. «Αν το καλοσκεφτείς και το γράψιμο σερβίρισμα είναι, όπως και πολλά από όσα κάνουμε στη ζωή μας. Καθημερινά αγωνιζόμαστε να μην περπατάμε με τον ατελή φυσικό μας τρόπο, αλλά με έναν τρόπο που να είναι αρεστός. Από τη στιγμή που θέλουμε να είμαστε αρεστοί είτε περπατώντας είτε μιλώντας είτε γράφοντας είτε παίζοντας είμαστε όλοι σερβιτόροι», λέει με τον συνήθη για εκείνον τρόπο που εκφέρει τον λόγο, ο οποίος χαρακτηρίζεται από έντονη θεατρικότητα καθώς διακρίνεται από συχνές παύσεις και έναν ιδιαιτέρως χαμηλό και ελεγχόμενο τόνο. Τρόπος καθ’ όλα αναμενόμενος  για έναν άνθρωπο που είναι τόσο αφοσιωμένος στα σωθικά του θεάτρου. Και τα οποία δεν χορταίνει να τα σκάβει, να τα ανακατεύει και να βουτά όλο και πιο βαθιά μέσα τους σε μια προσπάθεια να φτάσει όσο πιο μέσα γίνεται για να δει, να καταλάβει, να βιώσει και κάποιες φορές να αποδομήσει τη λειτουργία του θεάτρου για να δημιουργήσει παραστάσεις – ποστάγματα, που στις πιο επιτυχημένες εκδοχές τους ενδέχεται να λειτουργούν ως κλειδί για να ανασκαλευτούν οι πιο μύχιες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.