«To λευκό χρώμα είναι διαφορετικό στην Καράρα. Την πόλη των μαρμάρων. Ετσι τη γνωρίζουν οι περισσότεροι. Και είναι η πόλη όπου γεννήθηκα. Ο πατέρας μου όπως και πολλοί άλλοι άνδρες στην πόλη, δούλευε στα μαρμαράδικα. Σε ένα από τα μεγαλύτερα της περιοχής. Σηκωνόταν στις 5 το πρωί και γύριζε στις 6 το απόγευμα. Αυτή ήταν σχεδόν όλη η ζωή του. Υπήρχε τόσο πολύ μάρμαρο γύρω μας και τόσο λευκό χρώμα που τελικά πέρασε και στα όνειρά μου. Εβλεπα ένα μεγάλο σκοτεινό τούνελ και στο τέλος πάντα μια λευκή λάμψη. Μπορεί να ήταν μάρμαρο, μπορεί και όχι. Τότε δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό το όνειρο, δεν έβγαζε νόημα. Δεν ήθελα να πάω κάπου. Αγαπούσα την παιδική ζωή μου, είχα την οικογένειά μου και είχα και το ποδόσφαιρο. Δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Στα τρία χρόνια μου ο πατέρας μου με πήγε σε ένα παιχνιδάδικο και το μόνο που πήρα ήταν μία μπάλα. Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Και επειδή ήταν μπαμπάς, αυτό δεν του φάνηκε και κακό. Ημουν αγόρι, ήθελα μπάλα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή