Εχω, από την αρχή κιόλας της κριτικής μου θητείας, ομολογήσει την απόλυτη παράδοσή μου στη φάρσα. Θυμίζω πως η ιστορία του θεάτρου, δυστυχώς, χωρίς τεκμήρια, αναφέρει πως στο βάθος της ελληνικής ιστορίας του θεάματος υπήρχε ένα λαϊκό και τελείως διονυσιακό δρώμενο που λάμβανε χώρα στα Μέγαρα και ονομάστηκε μεγαρική φάρσα. Ο Αριστοφάνης συχνά και εμμέσως αναφέρεται σ’ αυτό επιφανειακά για να το αποσκορακίσει, αλλά στην ουσία για να μπολιάσει την πολιτική κωμωδία που υπηρετεί με τολμηρό αλατοπίπερο λαϊκής χύδην γλώσσας και συμπεριφοράς. Π.χ. η έναρξη των «Εκκλησιαζουσών», όπου δύο άντρες αφοδεύουν στο τρίστρατο και μάλιστα δυσκοίλιοι, είναι σαφώς θεατρικό μοτίβο από λαϊκό και ίσως αυτοσχέδιο θέατρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή