Το υποτιθέμενο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά είναι βέβαιο πλέον ότι δεν προκαλεί κανένα απολύτως ρήγμα στο Κίνημα Αλλαγής. Φαίνεται επίσης πως το άνοιγμα δεν είναι ούτε μια απλή τρύπα στο νερό. Από τις εσωκομματικές αντιδράσεις τεκμαίρεται πως το άνοιγμα αποβαίνει εις βάρος του ιδίου. Το ρήγμα και η τρύπα ανοίγουν στο εσωτερικό του. Με άλλα λόγια, το κυβερνών κόμμα όχι μόνο δεν δείχνει να αποκομίζει κανένα όφελος, αλλά αρχίζει επιπλέον να μετράει ζημιές.

Ο λόγος είναι προφανής. Η περίφημη διεύρυνση δεν κρίθηκε από εκείνον που την επιχείρησε, δηλαδή τον Πρωθυπουργό, αλλά από εκείνους που ανταποκρίθηκαν στο πρωθυπουργικό κάλεσμα. Κι όσο και αν οι χαρακτηρισμοί «ρετάλια», «αζήτητα», «γυρολόγοι», «κυνηγοί καρέκλας», «μισθοφόροι», «ορφανά» και «πρόθυμοι» είναι βαρείς, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς πως ο τρόπος με τον οποίο μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ δίνει μια εικόνα αριβισμού για τους ίδιους και πανικού για τον Πρωθυπουργό.

Είναι μια εικόνα που επιτείνεται από το γεγονός ότι κάποια από αυτά τα στελέχη προέρχονται από το περιβάλλον πανίσχυρου παλαιού υπουργού που φυλακίστηκε για διαφθορά. Η σχέση αυτή δεν σημαίνει πως είναι και οι ίδιοι διεφθαρμένοι. Ενα κόμμα όμως που κατήγγειλε μετά βδελυγμίας το «παλιό», δείχνει να γίνεται ο καλύτερος πρεσβευτής του. Ανοίγοντας τις πόρτες του σε πρόσωπα που η ίδια η Κεντροαριστερά έχει απομακρύνει, ο ΣΥΡΙΖΑ ακυρώνει πρώτα απ’ όλα το ίδιο του το αφήγημα.