«Ξέρεις τι είμαι εγώ ρε;»

Στο θέατρο τον λένε μπουφόνο. Είναι ένας ρόλος που προκαλεί το γέλιο όχι σατιρίζοντας κάποιον άλλον αλλά εκθέτοντας τον εαυτό του στη χλεύη του κοινού. Φαφλατάς, φανφαρόνος, καμπόσος, κομπορρήμονας, καυχησιάρης. Κοινώς ψώνιο. Αλλά, στην ουσία, μία μεγάλη φούσκα. Ο γελωτοποιός του βασιλιά. Στην Κομέντια ντελ άρτε είναι ο ναπολιτάνος Καπιτάνο. Καμία σχέση με τον θαλασσόλυκο. Πιο κοντά στο ελληνικό «Καπετάν Τρομάρας». Φοράει στρατιωτική στολή, κρατάει σπάθα, έχει μεγάλο μουστάκι. Κορδώνεται και κάνει σαματά. Αλλά μέχρι εκεί. Στην πραγματικότητα είναι μάλλον φοβιτσιάρης. Αν ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, γινόταν θεατρικός ρόλος, πιστεύω ότι θα ήταν μία πύκνωση μπουφόνου και Καπιτάνο. Ισως με ένα ψέκασμα Σπύρου Καλογήρου από την ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι» (εκεί που γελούσε μιμούμενος σωματικά και φωνητικά την αρκούδα). Μόνο που όλοι οι θεατρικοί ρόλοι, ακόμη και αυτοί που βασίζονται στην αυτογελοιοποίηση, έχουν μια επένδυση ποιητικότητας. Αφήνουν στη διακριτική ευχέρεια του θεατή, αν όχι να δει, τουλάχιστον να φανταστεί, ρωγμές ευαισθησίας.