«Ιστορίες από τη σκοτεινή ρίζα του νου»

Από τη μία, η συνειδητή άρνηση της ανθρώπινης φύσης να  αποδεχθεί τον θάνατο. Από την άλλη, η λογική που υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει. Σε αυτήν τη διελκυστίνδα βρίσκονται οι βαθιές ρίζες της προφορικής παράδοσης. Εκείνης που χάνεται στα βάθη του χρόνου αλλά τα έργα της συνομιλούν με τη δημιουργία του παρόντος. Αυτό το περίγραμμα ορίζει το μιούζικαλ «Οι στοιχειωμένοι» του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, το οποίο έχει τρεις βασικούς πυρήνες αφήγησης: «Το γεφύρι της Αρτας», «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» και «Το στοιχειό της Χάρμαινας». Πριν από δύο χρόνια ο δημιουργός κλήθηκε να αναμετρηθεί με τον «Ερωτόκριτο». Στα τρία νέα ποιήματα – στις παραλογές – έπρεπε να κάνει το αντίθετο; «Για να μπορέσω να αναπτύξω μουσική από ένα ποίημα που μετά δυσκολίας γεμίζει μία σελίδα. Το εγχείρημα εμπεριέχει την πρόκληση για κάτι καινούργιο, το οποίο όμως εξακολουθεί να έχει τις ρίζες του στην παράδοση. Αυτό, μαζί με την ακραία συγκίνηση που μου προκαλούν τα τρία παραπάνω τραγούδια, ήταν αρκετό ώστε να καταπιαστώ με τη σύνθεση της τριλογίας». Η πρόταση δεν περικλείει κάποια εμμονή με την παράδοση. «Εχω όμως εμμονή με την αριστουργηματική ποίηση.Ποιητικοί και συγκινησιακοί λόγοι με οδήγησαν στα δημοτικά τραγούδια. Η τέλεια δηλαδή δομή και το άφθαρτο μέσα στον χρόνο είναι όλη τους η δύναμη».