Μια συνομιλία με έναν πολιτικό και με έναν καλλιτέχνη μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη όταν υπαινίσσεται ή ευθαρσώς υπογραμμίζεται από την πλευρά του πολιτικού η προτεραιότητα της τέχνης. Οχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί η πολιτική τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν στάθηκε συχνά υπόλογη για παραλείψεις απέναντι στους ανθρώπους, γεγονός που θα ήταν αδύνατον να το χρεώσει κανείς στην τέχνη με τον εκκωφαντικό τουλάχιστον τρόπο με τον οποίο τον διεκδικεί η πολιτική. Γι’ αυτό είμαστε ιδιαίτερα περιχαρείς με τη συνομιλία με τον πρώην υπουργό Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου, καθώς η «αλληλοαναγνώρισή» τους γίνεται σ’ ένα επίπεδο που το ορίζουν γνώση, οξύνοια και προπαντός ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή