Αξιοπρέπεια

Δεν θα του άνοιγα κουβέντα αν δεν με έπειθαν το αυλακωμένο του πρόσωπο και τα ροζιασμένα χέρια του. Ενα πρόσωπο που σε οδηγούσε σε έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο, κουρασμένο από τη σκληρή δουλειά και τους ανθρώπους. Ηταν μεταλλεργάτης, σήμερα κοντά στα 75, με την παλιά τραγιάσκα. Ο κυρ Νίκος μου ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του. Με την πίκρα χορηγό. Πόλεμοι, αρρώστιες, πείνα. Αγώνες για την επιβίωση και την οικογένεια. Αλλά πάντα η αξιοπρέπεια ήταν η σημαία του. «Με το κεφάλι ψηλά πορεύτηκα, με το κεφάλι ψηλά θέλω να φύγω» μου είπε υψώνοντας τη φωνή του. Μου έθιξε το θέμα της περικοπής των συντάξεων και τη στενοχώρια του για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας. Μου μίλησε για την υπερβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για τους «κίτρινους» δημοσιογράφους και τον πανικό που σπέρνουν τα κανάλια. Ξιφούλκησε κατά των πολιτικών και των κομμάτων. Tων δήθεν αριστερών που διέλυσαν τη χώρα. Των Πολάκηδων και της πολιτικής και κοινωνικής  παρακμής. Και στάθηκε στα προβλήματα των νέων ανθρώπων με τη μεγάλη ανεργία αλλά και την εξάρτησή τους από το Internet. Αποδοκίμασε τα προγράμματα στα τηλεοπτικά κανάλια κάνοντας λόγο για έναν ξεπεσμό. Και αγανακτισμένος άναψε τσιγάρο, αναφερόμενος στην έκρηξη της εγκληματικότητας.