Χαμένη εμπειρία

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 του περασμένου αιώνα δεν υπήρχε ούτε ένα ευρωπαϊκό κράτος που να μη διαθέτει πανεπιστημιακές θεατρολογικές σπουδές. Πολλά επίσης ασιατικά και αφρικανικά κράτη (μας είχαν μάλιστα σε διεθνή συνέδρια επισκεφθεί ως εισηγητές από τη Νότια Αφρική αλλά και την Αλγερία, την Ασία και βεβαίως από τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική). Η Ελλάδα, τουλάχιστον η αρχαία που είχε ιδρύσει τη θεατρική εμπειρία και που ο Αριστοτέλης ήταν σ’ όλα τα διεθνή συνέδρια ο γκουρού με πληθώρα ανακοινώσεων βρισκόταν σε βαθύ σκοτάδι. Εξάλλου τότε δεν διδασκόταν ούτε μια παράγραφος στο Γυμνάσιο ή το Λύκειο από έργο του Αριστοτέλη. Αντε στο μάθημα της τραγωδίας («Αντιγόνη») από το πρωτότυπο να παπαγαλιζόνταν στις εισαγωγές ο ορισμός του Σταγειρίτη για την τραγωδία! Τότε λοιπόν στις αρχές του ’80, σε μια σειρά επιφυλλίδων στο «Βήμα» (που όταν συγκρότησαν τόμο έλαβαν το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου – 1985) μίλησα για την ανάγκη ίδρυσης θεατρολογικών πανεπιστημιακών σπουδών και με αναλυτικό τρόπο σχεδόν πρότεινα το περιεχόμενο της ύλης, ιστορία θεάτρου, δραματολογία, ιστορία σκηνοθεσία, σκηνογραφία, ενδυματολογία, μουσική, υποκριτική, αισθητικές σχολές κ.τ.λ.