Το αναγνωστικό «Η χαρά του παιδιού» της παιδαγωγού Μυρσίνης Κλεάνθους – Παπαδημητρίου με εικονογράφηση του Μάριου Αγγελόπουλου ήταν ένα από τα δέκα αναγνωστικά που εγκρίθηκαν το 1934 για τη δεύτερη τάξη του δημοτικού σχολείου. Στην εξουσία βρισκόταν το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη – ένα κόμμα αντίθετο στη χρήση της δημοτικής – στέλνοντας στο υπόγειο την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929-1932 του Ελευθέριου Βενιζέλου. «Συμπιεσμένη ανάμεσα σε κορυφαία ονόματα της λογοτεχνίας και της εκπαίδευσης, η Μυρσίνη Κλεάνθους – Παπαδημητρίου (1887-1981) είναι στην εποχή μας ξεχασμένη» σημειώνει σχετικά η Λαμπρινή Κουζέλη. Στα χρόνια της όμως ήταν γνωστή παιδαγωγός και διανοούμενη, η οποία αρθρογραφούσε στο «Ελεύθερον Βήμα» για ζητήματα που αφορούσαν το παιδί και την Εκπαίδευση. Μαθήτρια του Νικόλαου Πολίτη, αριστούχος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, φύση προοδευτική, υποστήριξε τους γυναικείους αγώνες και υπήρξε συνεργάτιδα της Καλλιρρόης Παρρέν στην «Εφημερίδα των Κυριών» από το 1909, και από τα ιδρυτικά μέλη του Λυκείου Ελληνίδων (1911).Το αναγνωστικό του 1934 δεν ήταν το πρώτο βιβλίο της Μυρσίνης Κλεάνθους – Παπαδημητρίου για παιδιά. Είχε προηγηθεί, το 1925, το αναγνωστικό «Τα παιδιά», πάλι για τη Β΄ Δημοτικού, σε συνεργασία με τον Μιχάλη Παπαμαύρο  – μέρος του οποίου χρησιμοποίησε στη σύνταξη της «Χαράς του παιδιού» – και το μνημειώδες «Παιχνίδια με τραγούδια» οργανωμένα με βάση την αρχή της εργασίας για παιδιά ώς 12 χρόνων (1932). 

Το αναγνωστικό «Η χαρά του παιδιού» απαρτίζεται από σύντομες αυτοτελείς αφηγήσεις που διηγούνται την καθημερινότητα μιας σειράς μαθητών του Δημοτικού. Το βιβλίο αναπτύσσει θέματα πολύ οικεία στα πρώτα σχολικά αναγνώσματα: την πρώτη μέρα στο σχολείο και τα πρωτοβρόχια. Βρίσκουμε αφηγήσεις για την οικογένεια, που διδάσκουν τη σεβαστική συμπεριφορά απέναντι στους γονείς, για τον Στρατό και την πατρίδα, για τον κυριακάτικο εκκλησιασμό και τις θρησκευτικές εορτές που ορίζουν τον κυκλικό χρόνο, για την εντυπωσιακή Αθήνα αλλά και τις ασχολίες στο χωριό, για τα ζώα και τις εποχές. Αφηγήσεις που προάγουν τη φιλομάθεια και την εργατικότητα, την ευπείθεια και τη σύνεση.

ΑΠΛΗ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ. Η γλώσσα είναι απλή καθαρεύουσα, με λόγιους τύπους («εορτή», «πτερά»), αυξήσεις στα ρήματα («ήρχετο», «εξυπνούσεν», «εξαναδίπλωσε»), και κεντημένη με λέξεις της δημοτικής και λαϊκές («βυζαίνει», «κουρνιασμένος», «χάμω»). Η σύνταξη είναι απλή και οι προτάσεις συνήθως σύντομες. Το λεξιλόγιο και ο ρυθμός της ζωντανής ομιλούμενης γλώσσας εισβάλλουν στα κείμενα μέσα από τα ομόθεμα ποιήματα που ακολουθούν συνήθως τα αφηγηματικά μέρη: δημοτικά τραγούδια, στίχοι της συγγραφέως, ποιήματα του Γεώργιου Δροσίνη, του Ιωάννη Πολέμη και του Αγγελου Βλάχου ή γνωστών συγγραφέων της παιδικής λογοτεχνίας, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου και ο Στέλιος Σπεράντσας.