Η γάτα του Καρλ

…Κι εγώ θα βάλω τη γάτα μου να κλαίει. Ετσι λέγαμε κάποτε για να τη σπάσουμε σε ορισμένους. Κι όμως κυρία μου, κι οι γάτες κλαίνε, άπαξ και το αποφασίσουν τα αφεντικά τους, προβάλλοντας πάνω στα γατίσια ένστικτά τους, συναισθήματα και ιδεολογικές επενδύσεις εντελώς ανθρώπινες. Με κίνδυνο να θεωρηθώ σπισίστρια λυπάμαι πολύ τη γατούλα Σουπέτ που την έβγαλαν στο Instagram με βέλο χηρείας, προσβάλλοντας κατάφωρα την αξιοπρέπεια του αιλουροειδούς, κι αποκάτω βροχή τα λάικ και τα συλλυπητήρια. Σκέπτομαι και την περίπτωση του ανθρώπου που, σαν τον Καρλ Λάγκερφελντ, αποδημεί πάμπλουτος και με σώας τας φρένας, κι άλλον να αφήσει τα πλούτη του δεν έχει εκτός από τη γάτα του. Σέβομαι τη μοναξιά και κατανοώ μέχρι ενός σημείου τον μισανθρωπισμό που είναι η πιο εξελιγμένη μορφή τραυματισμένου ναρκισσισμού κι απόγνωσης,  θεωρώ όμως πως η ματαιότης ματαιοτήτων δεν αφορά μόνον τους ανθρώπους. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα ζώα εξού και ζουν τη ζωή τους με λιγότερο άγχος από μας, και με απείρως μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα από τη δική μας. Η παρφουμαρισμένη Σουπέτ θα τα έβγαζε άραγε πέρα αν την αμολάγανε σε καμιά στέγη της Rive Gauche, κι από τα σιφόν, τα τουίντ και τις πέρλες βρισκόταν ξαφνικά να ξύνει τα νύχια της σε τίποτα κεραμίδια; Εγώ σας λέω ότι θα τα κατάφερνε και ίσως να ήταν πολύ ευχαριστημένη.