«Ξυρίζοντας» τον Πολάκη

Ο Παύλος Πολάκης δεν πρωτοτύπησε ούτε σε αυτό. Η ανάδειξη των ταπεινών καταβολών είτε ως «άλλοθι» για τη διαμόρφωση χαρακτήρων είτε ως απόδειξη ενός προσωπικού success story και μιας αναρρίχησης στην κοινωνική επετηρίδα χωρίς στηρίγματα ή «πάτρονες», αλλά μόνο με τη σκληρή ατομική προσπάθεια, δεν είναι μια ιδέα που έρχεται μαζί με τον νυν αναπληρωτή υπουργό Υγείας. Ερχεται από πολύ μακριά και προφανώς έχει μέλλον. Ο «γιος του βοσκού» μάς στρέφει στις ρίζες του για να εξηγήσει καταστάσεις και κυρίως τις δικές του πρακτικές. Αλλά στον δικό μας πολιτικό μικρόκοσμο της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν προηγηθεί, για παράδειγμα, ο «γιος του αγωγιάτη» ή ο «γιος του ταχυδρόμου» που επέστρεψαν στην αφετηρία για να δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις για τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους στην πολιτική συγκυρία που τους συμπίεζε. Αυτοί, ωστόσο, έχουν τις υποθέσεις πίσω τους, ενώ ο Πολάκης τις έχει μπροστά του – μέχρι να τον αντικαταστήσει ο επόμενος αυτόφωτος γόνος που, δικαίως ή αδίκως, καλείται να «απολογηθεί».