«Δήλωσα πως δεν έχω χρώμα, αλλά είμαι ελεύθερος έλληνας πολίτης»

Με τον Νίκο Καλογερόπουλο μπορείς να μιλάς και ξαφνικά να αρχίσει να απαγγέλλει ποιήματά του, τραγούδια του ή να παίζει αποσπάσματα από τη νεοελληνική ή την αρχαία γραμματεία. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει μια συζήτηση μαζί του. Σχεδόν πάντα όμως έχει την πρόθεση να σου «βάλει φιτιλιές» για να ψαχτείς, αν θες. Σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη, ακατάτακτος και αταξινόμητος στην τέχνη του, έχει διανύσει μια μεγάλη πορεία ως κεντρικό πρόσωπο του λεγόμενου ΝΕΚ (Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος), βραβευμένος ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας ο ίδιος, στιχουργός, συνθέτης και αέναος περφόρμερ που επανεκκινεί συνεχώς – τώρα παρουσιάζει κάθε Δευτέρα μια μουσική παράσταση στο Μπαράκι της Διδότου, παίζει στην «Γκέμμα», γράφει ακατάπαυστα και πηγαινοέρχεται Αθήνα – Κυπαρισσία. Ας θυμηθούμε λίγο τις διακρίσεις του: το 1981 βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για το «Μάθε, παιδί μου, γράμματα», το 1983 βραβείο εξαιρετικής ερμηνείας για το «Ρεμπέτικο», το 1984 βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για το «Λούφα και παραλλαγή», το 1999 βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για το «Ενας κι ένας». Σε μια ανάπαυλα των δράσεών του, μας δίνει την «Τέταρτη Εντολή» και μας αφηγείται το παρόν της τέχνης του, τη δημιουργία σήμερα, τη ζωή του στον κινηματογράφο και στο θέατρο, ενώ θυμάται τη συμμετοχή του στο περίφημο σίριαλ «Κάμπινγκ», όπου υποδύθηκε τον Μάιμο (έναν σχεδόν φελινικό «τρελό»), τις γνωριμίες και σχέσεις του με τον Νικόλα Ασιμο και τον Δημήτρη Λιαντίνη. Ο Καλογερόπουλος, ξεχωριστή περίπτωση στη νεοελληνική τέχνη, ζυμωμένος στις παρέες και πλάι σε δασκάλους όπως ο Βασίλης Γεωργιάδης που τον μύησε στην ηθοποιία, μοιάζει να μη χάνει την πρότερη νεανική του ορμή για τα πράγματα, δηλώνοντας ελεύθερος έλληνας πολίτης.