Η στιγμή που δεν χάνεται

Είναι, κατά κάποιον τρόπο, αμήχανο αλλά συγχρόνως και παράξενα γοητευτικό να γράφεις σε μια εφημερίδα για πρωτοσέλιδα εφημερίδων που κυκλοφόρησαν πριν από δύο, σχεδόν, αιώνες. Εμείς που κάνουμε πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά, έχουμε εθιστεί στην έννοια του «εφήμερου», λέξη που έχει την ίδια ετυμολογική ρίζα με την εφημερίδα. Αυτό που σήμερα είναι νέο, αύριο θα είναι ήδη παλιό. Εχω χάσει θέματα διότι, απλώς, μεσολάβησαν κάποιες ώρες. Ή διότι, εν τω μεταξύ, υπήρξαν συμβάντα που αναδιαμόρφωσαν την επικαιρότητα. Αυτό όμως αφορά ένα χρονικό διάστημα που μετριέται σε μέρες. Οταν περάσουν έστω και κάποιοι μήνες, το παλιό φύλλο αποκτά μια άλλου είδους «επικαιρότητα», αυτή που συνδέει τα γεγονότα μέσα στον χρόνο και σε βοηθά να κατανοήσεις καλύτερα τα τωρινά. Για παράδειγμα, τις προάλλες έκανα μια εκκαθάριση στο γραφείο μου. Κάτω από μία στοίβα βιβλίων είχαν ξεχαστεί τα «ΝΕΑ» της επόμενης της πυρκαγιάς στο Μάτι. Διάβασα όλα τα σχετικά ρεπορτάζ πριν τα πετάξω – εξαιρετική εμπειρία. Που όσο πιο πίσω πας στον χρόνο, τόσο πιο συναρπαστική γίνεται.