Περί αρίστων

Τα πειραματικά σχολεία – τα μόνα δημόσια όπου αξιολογούνται οι καθηγητές γι’ αυτό και έχουν τους καλύτερους – βρίσκονται στον «αέρα», όπως διαβάζω στο ρεπορτάζ της Μάρνυς Παπαματθαίου. Αποτέλεσμα ενός παραλογισμού που ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ιδεοληψίας εναντίον της αριστείας και στη διαστρεβλωμένη άποψη που έχουν στα σωματεία των εκπαιδευτικών για την αξιολόγηση των μελών τους. Πώς να σχολιάσεις όμως το αδιανόητο; Το καλύτερο σχόλιο θεωρώ ότι είναι η περιγραφή του. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Καθηγητές που αρνούνται πεισματικά να αξιολογηθούν. Που αρκούνται στο πρώτο πτυχίο και δεν προσμετρούν ως προσόντα τα μεταπτυχιακά των συναδέλφων τους. Δηλαδή εκπαιδευτικούς που στέκονται σθεναρά απέναντι στην έννοια της εκπαίδευσης, που δεν τη θεωρούν απαραίτητη. Η συνωμοσία της μετριότητας. Θα μπορούσε να είναι ωραίος τίτλος για ταινία, αλλά εδώ μιλάμε για την πραγματική ζωή. Και μάλιστα για τον πολύ ευαίσθητο χώρο της Παιδείας. Μην το πολυζαλίζουμε. Παιδεία σημαίνει το μέλλον μίας χώρας.