Η Λαϊλά κι ο χρόνος

Στο θεατρικό έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Καημένε μου Μάρικ», ο ήρωας λέει σε κάποιο σημείο ότι δεν είναι αργά να αλλάξει κάποιος τη ζωή του ακόμη και μισή ώρα πριν πεθάνει. Οταν το είχα πρωτακούσει, σε εφηβική ηλικία, μου άρεσε μεν ως τσιτάτο αλλά, μεταξύ μας, το θεωρούσα σοφιστεία. «Ποια ζωή να αλλάξεις στα τελειώματά της;» σκεφτόμουν. Ηταν και η γιαγιά μου, πρώην σουρτούκα που πέταγε τη σκούφια της κάποτε για ταξίδια, αλλά όσο μεγάλωνε, όλο και πιο συχνά έλεγε «Εμένα αφήστε με εδώ». Είναι αυτό το «Θέλω να γυρίσω σπίτι μου» που λένε οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ όταν πονάνε, όταν πεινάνε, όταν, γενικώς, δεν αισθάνονται καλά. Το «Θέλω να πάω στη μαμά μου» που λέει η δική μου μαμά τώρα που ο νους της έχει μπει σε άλλες τροχιές. Η ασφάλεια που νοιώθει ο ηλικιωμένος στο περιβάλλον που γνωρίζει κι ας είναι, αντικειμενικά, επισφαλές.