Παρωδία της συγγραφικής πράξης και των λογοτεχνικών συμβάσεων, τουτέστιν αυτοσχόλιο της ίδιας της γραφής και των ορίων της, και ταυτόχρονα σπουδή στο κακό, ο «Δολοφόνος» του Γιώργου Αριστηνού γράφτηκε, καθώς σημειώνει ο ίδιος, «σε συνθήκες υπέρβαρου ψυχικού βιώματος» και εκδόθηκε το 2000. Η νέα κυκλοφορία του, μετά είκοσι έτη, σχεδόν, μας παραδίδει ένα κείμενο που έχει «αναταχθεί» – αλλά όχι αναθεωρηθεί επί της ουσίας – και διατηρεί αμείωτη εκείνη την εσωτερική ένταση που πολλαπλασιάζει, σελίδα τη σελίδα, το αναγνωστικό ρίγος. Ηρωας ο Μάρκος, ένας Αθηναίος ευπατρίδης και διανοούμενος, που «πάσχει από ύπαρξη» – για να παραλλάξω ένα στίχο του Νίκου Καρούζου. Ομοιος με φάντασμα που έχει φθείρει και τη σκιά του ακόμα, ζει μέσα στην ξινή έξαρση ενός υπεροπτικού αισθητισμού, παγιδευμένος σ’ ένα βρόχο επανάληψης: πίνει, καπνίζει, λογομαχεί και, σαν να θέλει να επανασυνδεθεί με την ίδια του την απώλεια, σκοτώνει τις γυναίκες με τις οποίες επιχειρεί (ανεπιτυχώς) να συνευρεθεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή